Στην περίπτωση των Avenged Sevenfold, τα δύσκολο album δεν ήταν ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο, αλλά το πέμπτο και ομότιτλό τους. Κι αυτό γιατί οι Καλιφορνέζοι μεταλλάδες γνώρισαν αναπάντεχη εμπορική επιτυχία με την προηγούμενη δουλειά τους City Of Evil, η οποία τους έφερε στο Top-40 του Billboard και τους κατέστησε favorite band για κάμποσους δεκαεξάρηδες, που γουστάρουν το metal τους και να πανκίζει λιγάκι, α-λα-Offspring, μα και να έχει και ένα πιο mainstream πρόσωπο.
Η πρόκληση ήταν ομολογουμένως δύσκολη – η εταιρεία είχε προσδοκίες, οι fans ανέμεναν περισσότερα, τα ίδια τα μέλη της μπάντας δήλωναν πως δεν ήθελαν να κάνουν ένα City Of Evil 2. Η πίεση από όλα αυτά μάλλον έπαιξε καθοριστικό ρόλο και ξέρανε σε κάποιον βαθμό την έμπνευση των Avenged Sevenfold, κάτι άλλωστε που φαίνεται και από τον τίτλο της νέας τους κατάθεσης. Το album μπορεί να ξεκινάει θεαματικά, με το γεμάτο ηλεκτρισμένα βολτ single “Critical Acclaim” (με τις αμφιλεγόμενες αναφορές του στον Ιρακινό Πόλεμο), στη συνέχεια όμως οι καλές στιγμές σπανίζουν και κυριαρχεί μια αμηχανία, η οποία βγαίνει από τα δύσκολα καταφεύγοντας στην ασφάλεια των συνταγών του City Of Evil.
Κακό βέβαια δεν είναι το Avenged Sevenfold - είναι τεχνικά προσεγμένο και, παρά τα σκαμπανεβάσματα έμπνευσης, διατηρεί ένα minimum ενδιαφέροντος. Μοιάζει όμως τελικά με φτωχό συγγενή του City Of Evil, κάνοντάς σε να νομίζεις ότι είναι ένα album γεμάτο με tracks που περίσσεψαν από το τελευταίο. Οι λιγότερο απαιτητικοί θα βρουν λόγους να το αγαπήσουν, οι πιο «στριμμένοι» όμως θα το υποδεχτούν με μια αρκετά δικαιολογημένη γκριμάτσα.
