Είκοσι πάνω-κάτω χρόνια μετά την εποποιία της τριλογίας Epicus Doomicus Metallicus/Nightfall/Ancient Dreams, οι Σουηδοί αυτοκράτορες του doom metal ήχου επιστρέφουν με το ένατό τους στούντιο album, χωρίς όμως πλέον τον Messiah Marcolin στα φωνητικά, καθώς για μία ακόμα φορά αποφάσισε να δώσει τέλος στη συνεργασία του με τη μπάντα.
Η απουσία του Marcolin αποδεικνύεται ένα αρκετά βαρύ πλήγμα για τους Candlemass. Γιατί όσο και να προσπαθεί - και προσπαθεί φιλότιμα, για να λέμε την αλήθεια - ο αντικαταστάτης του Robert Lowe (των φαιδρών Solitude Aeturnus), δεν είναι ερμηνευτής της ίδιας κλάσης και έχει εμφανείς περιορισμούς στις φωνητικές του δυνατότητες. Η υπόλοιπη μπάντα όμως κάνει τόσο καλή δουλειά στο συνθετικό μέρος του album, ώστε κατορθώνει να σκεπάσει κάπως αυτή την αδυναμία, αποφεύγοντας έτσι να οδηγηθεί σε ένα νέο ναυάγιο, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με το Chapter VI, όταν πάλι είχε φύγει ο Marcolin. Μόνο προς το τέλος (στην ειδική αμερικανική έκδοση) την πατάνε οι Candlemass, κι αυτό γιατί βάζουν μόνοι τους τρικλοποδιά στον εαυτό τους, ξαναηχογραφώντας τα “At The Gallows End” και “Solitude” με τον Lowe στα φωνητικά, με αποτελέσματα τουλάχιστον γελοία, αφού οι συγκρίσεις αποβαίνουν μοιραία εναντίον του τελευταίου.
Μουσικά βέβαια οι Candlemass δεν κάνουν τίποτα το καινούργιο στο King Of The Grey Islands. Μένουν αντιθέτως στα δεδομένα τα οποία οι ίδιοι έθεσαν κάποτε στον μουσικό χάρτη, δίνοντάς τους όμως μια ξεχωριστή πνοή φρεσκάδας. Ο βορβορώδης, σαμπαθικός ήχος που ξεχύνεται από τις μπασογραμμές του Leif Edling δεν είχε ακουστεί τόσο πειστικός και κλασάτος εδώ και κάμποσα χρόνια και οι καλύτερες στιγμές της δουλειάς - τα εκπληκτικά “Of Stars And Smoke” και “Emperor Of The Void”, το “Devil Seed”, αλλά και το ενεργητικό “Clearsight” - φτάνουν και περισσεύουν για να δείξουν στους δεκάδες ακολούθους του ήχου τους ότι το doom metal στέμμα ανήκει ακόμα στους Σουηδούς βετεράνους. Δεν μπορείς όμως, από την άλλη, να βουλώσεις με τίποτα το στόμα εκείνης της φωνούλας που σου ψιθυρίζει επίμονα πόσο πιο ωραία θα ήταν τραγούδια σαν τα παραπάνω αν, αντί για τον Lowe, τα έλεγε ο Marcolin…
