Από την πρώτη στιγμή που οι Him εισήγαγαν το ψευδό-είδος love metal πολλοί ήταν εκείνοι που τους μίσησαν και άλλες τόσες εκείνες που τους λάτρεψαν. Κακά τα ψέματα, ο κύριος Valo αποτελεί την καλύτερη εφηβική metal ονείρωξη για κορίτσια που ξεφεύγουν από την πεπατημένη του λαϊκοπόπ, η οποία μαστίζει τις νεαρές ηλικίες.
Πέρα όμως από τα fan-ιλίκια, η ουσία παραμένει ότι οι Him κατάφεραν να γράψουν μερικά πολύ πιασάρικα κομμάτια, πατώντας στο τρίπτυχο αγάπη-πόνος-θάνατος. Προσωπικά, ποτέ δεν τους θεώρησα απαράδεκτους, όπως μεγάλο μέρος του κοινού και των κριτικών, και όχι χάρη στον heart-throb Ville Valo. Οι προσεκτικά δομημένες συνθέσεις τους είχαν μεγάλη δόση συναισθήματος, εύκολα ρεφρέν και εύπεπτους στίχους-πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορεί κάλλιστα να είναι γοητευτικό. Ακόμα και οι πιο στυγνοί επικριτές τους φαντάζομαι ότι παραδέχονται το γεγονός πως για να γράψεις ένα κομμάτι σαν το “Join Me” πρέπει να έχεις έστω και μια στάλα ταλέντου μέσα σου.
Παρόλα αυτά, το τελευταίο τους άλμπουμ, Venus Doom, έρχεται να αποδείξει περίτρανα ότι όποιο ίχνος ταλέντου διέκρινε το εν λόγω γκρουπ έχει χαθεί παντελώς. Το ύφος είναι σαφώς πιο σκληρό απ’ ό, τι στις προηγούμενες δουλειές τους, με τα ριφ να ακούγονται ξεπατικωμένα από μπάντες όλου του metal φάσματος (βλέπε Metallica, Dio και δε συμμαζεύεται) ενώ τα φωνητικά, πιο βαριά από ποτέ, δεν προσθέτουν τίποτα στις ανέμπνευστες, χιλιοακουσμένες συνθέσεις . Το παιχνίδι χάνεται γιατί, παρόλο που ο σκληρός ήχος θα μπορούσε να έχει αντίκρισμα στο «μεταλλικό» κοινό, το επαναλαμβανόμενο στιχουργικό μοτίβο έρωτα-θανάτου ξενερώνει τους πιο σοβαρούς μεταλλάδες ενώ, αντίστοιχα, η προαναφερθείσα «καφρίλα» τρομάζει τα κοριτσάκια.
Συμπαθέστερο κομμάτι είναι το “Passion’s Killing Floor” και φυσικά δεν μπορούσε να λείπει και η μπαλάντα του συρμού “Cyannide Sun”. Αν είναι έτσι, καλύτερα ο κύριος Valo να αρχίσει να ασχολείται με διασκευές, όπως αυτή του Summerwine, που είναι και ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο συγκεκριμένος μουσικός τα τελευταία χρόνια.
