Ένας από τους πλέον αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών επανεκδίδεται, αυτή τη φορά από την Domino στην απόλυτή του έκδοση: τριπλό cd (στη limited version), που περιέχει ό,τι έχει εκδώσει επίσημα το γκρουπ – ένα άλμπουμ, δύο επτάιντσα, δύο κομμάτια σε μία συλλογή, ένα ακόμη άλμπουμ με demos, το "Salad Days" που οι φίλοι του γκρουπ έχουν σίγουρα από την έκδοσή του στη Vinyl Japan πριν από λίγα χρόνια, και πέντε κομμάτια σε εκτελέσεις που βλέπουν πρώτη φορά το φως της ημέρας από ένα session για την εκπομπή του John Peel. Μαζί ένα παχυλό βιβλιαράκι με ένα φοβερό κείμενο από τον Simon Reynolds που λέει τα πάντα για το τρίο και περιέχει σπάνια memorabilia. Είναι η τέλεια ευκαιρία να το αποκτήσετε όσοι δεν το έχετε, κι αν θέλετε μια εμπεριστατωμένη άποψη για το δίσκο, παραθέτω ένα κείμενο που είχα γράψει για το περιοδικό Zoo και είχε δημοσιευτεί τον Ιανουάριο του 2000 σαν μέρος του αφιερώματος «20 μυστικά του 20ου αιώνα». Και είχε ως εξής:
Χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη εξήγηση ή έστω ένας συγκεκριμένος, χειροπιαστός λόγος, πάντοτε πίστευα πως αυτός ο δίσκος δε θα μπορούσε παρά να είναι το προϊόν του επαρχιακού τμήματος του βρετανικού νησιού. Το γιατί εντοπίζεται ίσως στη γαλήνη που αποπνέουν οι δεκαπέντε συνθέσεις του μοναδικού, δυστυχώς, album που ευτύχησαν να ηχογραφήσουν οι αδελφοί Moxham παρέα με τη γλυκύτατη Alison Statton στη σύντομη διάρκεια της κοινής τους πορείας. Από τις σπάνιες λοιπόν περιπτώσεις που ένας ήχος τόσο χαρακτηριστικά άδειος θα μπορούσε να περιγραφεί ως απολύτως πλήρης και αρκούντως επαρκής για να περιγράψει μια γκάμα συναισθημάτων τόσο ευρεία, το "Colossal Youth" ακολουθεί το δόγμα του «το λιγότερο είναι περισσότερο» και, ως εκ τούτου, κάνει χρήση αδρών μονάχα οργανικών πινελιών για να αρθρώσει το μουσικό του λόγο. Με υποτυπώδεις ρυθμούς από πρωτόγονα ρυθμικά κουτιά, με απίστευτα ευρηματικό μπάσο και υπαγόρευση της μελωδίας από διακριτικές κιθάρες ή ένα θλιμμένο όργανο και τέλος με μια φωνή όχι και τόσο σπουδαία ίσως, που όμως με εφηβική θηλυκότητα κατάφερνε πάντα να περνάει στον ακροατή μια καλοδεχούμενη θετικότητα, θα' λεγε κανείς πως ο δίσκος φτιάχτηκε για να αποτελεί το επίσημο soundtrack της άνοιξης (μοναδική εξαίρεση το ύστατο κομμάτι του, που ρίχνει ένα παράξενα ζοφερό πέπλο στην ατμόσφαιρα).
Οι Young Marble Giants σχηματίστηκαν στο Cardiff της Ουαλίας, και ηχογράφησαν το album αυτό κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους [από το Νοέμβριο του 1978 μέχρι τον επόμενο]. Το γεγονός ότι κυκλοφόρησε από ανεξάρτητη ετικέτα [λαμβάνοντας υπόψη και την εποχή στην οποία αναφερόμαστε] του εξασφάλισε σύντομα το προνόμιο του να γίνει ένας πραγματικά cult δίσκος. Φυσικά αυτό δεν τον εμπόδισε να βρει το κοινό για το οποίο μοιάζει να είναι φτιαγμένος. Πριν από λίγα χρόνια ο Peter Buck των R.E .M. είχε δηλώσει τον απεριόριστο θαυμασμό του για τη μουσική των Young Marble Giants, ενώ την ίδια πάνω κάτω εποχή οι Hole της Courtney Love αναλάμβαναν να διασκευάσουν ένα τραγούδι τους [η μόνη διασκευή τραγουδιού τους μάλιστα, απ' ό,τι γνωρίζω], το "Credit In The Straight World" [περιλήφθηκε στο lp τους "Live Through This" και χάνει εντελώς την ουσία της μουσικής αντίληψής τους].
Γενικότερα, το συγκρότημα που πήρε το όνομά του από τους Κούρους που είχαν τοποθετήσει οι Αρχαίοι Έλληνες στο Σούνιο για να χαιρετούν τους ναυτικούς, απολάμβανε ιδιαίτερη εκτίμηση στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, γι' αυτό ίσως και η μοναδική επίσημη καταγραφή μιας εμφάνισής τους σε βίντεο προέρχεται από το κλαμπ Hurrah της Νέας Υόρκης. Εκεί αντιλαμβάνεται κανείς πως η στάση τους δε διαφέρει από την ανάλογη μιας σημερινής μπάντας όπως οι Belle And Sebastian : σεμνοί και ντροπαλοί, παίζουν τη μουσική τους γιατί γι' αυτούς είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Γι' αυτό και όσοι έτυχε να συναντήσουν μπροστά τους τούτες τις ηχογραφήσεις δεν κατάφεραν να κρατήσουν μια στάση διαφορετική απ' αυτή του απόλυτου εθισμού. Έπρεπε να το περιμένουν : όταν κρατάς στα χέρια σου ένα δίσκο με τέτοιο εξώφυλλο, που παραπέμπει στο "With The Beatles" ή την αισθητική της Blue Note, τι λιγότερο από αριστούργημα θα μπορούσε σαν περιμένεις; Και όπως είχε γράψει παλιότερα και ο Dave Henderson : «Έτσι θα ακουγόταν ο Brian Eno αν είχε γεννηθεί δέκα χρόνια αργότερα και είχε φίλους!»
