Δίσκος με δόντια από τον παλαίμαχο Smith που ξαναβρίσκει ευτυχώς τη φόρμα του και εξελίσσει τη μανιέρα του.
Ποιο; Το 26ο τους album; Και είναι καλό;;;; Και αν υποθέσει κάποιος ότι είμαι φανατικός και δεδηλωμένος οπαδός της μπάντας πραγματικά κάνει λάθος. Τους εκτιμώ βαθύτατα αλλά μέχρι εκεί. Έχω βαρεθεί και χασμουρηθεί πολλές φορές με τις μανιέρες του Mark Smith μέσα στη δεκαετία του ’90. Αλλά εδώ δεν είναι άνθρακες ο θησαυρός.
Από το εναρκτήριο σαρδόνιο γέλιο του δίσκου μπαίνεις σε ένα κλίμα του στιλ «εμείς θα παίξουμε, αν εσείς γουστάρετε καλώς, αλλιώς παγαίνετε να απαυτωθείτε» και αν και θιασώτης του απαυτώματος όπως κάθε νοήμον ον επιλέγεις να ακούσεις τούτο τον σοφό αυτιστικό δίσκο που οι παραμορφώσεις του έχουν μία αμερικάνικη χροιά που ευαρεστεί τα ώτα και σε κάνει να πηγαίνεις μπρος πίσω στην καρέκλα.
Η (σχεδόν) ομώνυμη και 7λεπτη σύνθεση είναι χαρακτηριστική απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού. Κάπου στη συνέχεια μία διασκευή στον Merle Haggard πιστοποιεί την αμερικάνικη χροιά των ήχων. Rock ‘n’ Roll και των γονέων κυρίες και κύριοι. Χωρίς αξιώσεις πέρα από αυτήν του «υπάρχω και προσπαθώ να επιβιώσω».
Από μία ηλικία και πέρα η ματαιοδοξία έχει και αυτή τα όρια της, παρεκτός και υπάρχουν απωθημένα. Και ο Mark Smith με όλα τα αρνητικά που έχει καταγράψει η ιστορία για τη συμπεριφορά του ως συνεργάτης μάλλον δεν έχει απωθημένα. Ο γάμος ξένων καλλιτεχνών με ελληνίδες κορασίδες πρέπει να καθιερωθεί ως θεσμός αν το αποτέλεσμά του είναι ανάλογο με το Reformation-Post TLC.
Απολαυστικότατο.
