Ποιο είναι το στοίχημα που καλείται να κερδίσει ένας μουσικός των zeros, στα οποία τα πάντα δείχνουν να έχουν ακουστεί και ο καθένας προσπαθεί εναγωνίως να κερδίσει την προσοχή με φτηνούς εντυπωσιασμούς; Να συνδυάσει προφανώς με έναν -όσο το δυνατόν πρωτάκουστο τρόπο- διαφορετικά μουσικά είδη και ετερόκλητα στοιχεία, αιχμαλωτίζοντας τον ακροατή με την καθαρότητα αλλά και την πολυδιάστατη φύση του ηχητικού αποτελέσματος.
Οι Half Cousin ανήκουν σαφώς σ’ αυτή την κατηγορία μουσικών και στο “Iodine” «παίζουν» με τη folk και την ηλεκτρονική μουσική, συνταιριάζουν jazz επιρροές με καλοφτιαγμένες λούπες, breakbeat και ambient ήχους, προσθέτουν κιθάρες, πιάνο, ακορντεόν, κρουστά πάνω σε όμορφα, απαλά φωνητικά που ενίοτε φλερτάρουν με την υπερβολή της θεατρικής ερμηνείας και σε εισάγουν στο freak-βουκολικό κόσμο τους όπου πασχίζεις να καταλάβεις πού βρίσκεσαι, στο τώρα, το πριν, το έπειτα…
Το μόνο αρνητικό είναι ότι το album φαίνεται να χάνει σταδιακά τη δυναμική του από ένα σημείο και μετά με αποτέλεσμα κομμάτια όπως το “Big chief”, το “Jim’s crash memory” και το “Rat pack dad” να κλέβουν τις εντυπώσεις , ενώ άλλα να ξεθωριάζουν υπό το βάρος αυτοσχεδιασμών και πιο minimal μελωδιών.
Όπως και να’ χει πάντως, οι Half Cousin είναι ικανοί μουσικοί, γι’ αυτό βρίσκουν ευρήματα για να ισορροπούν τις αδυναμίες, όπως ακριβώς καταφέρνουν να ισορροπούν με τέτοια σιγουριά ανάμεσα σε τόσο διαφορετικές μουσικές φιλοσοφίες.
