Η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Chris Cornell τον κατέστησε αξιομνημόνευτο ηγέτη των Soundgarden και αξιοπρεπή συνεχιστή του Zack De La Rocha, όταν συνόδευσε τα μέλη των Rage Against the Machine στους Audioslave- προσωπικά θεωρώ ότι το εν λόγω γκρουπ αδικήθηκε καθώς υποβαλλόταν σε μια αέναη σύγκριση με τους RATM ενώ ήταν εμφανώς κάτι διαφορετικό κυρίως χάρη στη φωνή του Cornell, που συνδύαζε αγριάδα και μελαγχολία.
Η φωνή, όμως, αυτή δεν είναι αρκετή για να μετατρέψει τις solo δουλειές του από συμπαθείς σε καταπληκτικές. Για κάποιο λόγο αυτό απλώς δεν συμβαίνει.
Το Carry On περιέχει μερικά πολύ δυνατά κομμάτια –που είναι παρεμπιπτόντως και τα hits- όπως τα You Know my Name, Arms Around Your Love, Billie Jean (και ναι, αυτό είναι του Michael Jackson και είναι πολύ καλή διασκευή), τα υπόλοιπα όμως βουλιάζουν σε μια μετριότητα, άλλοτε αναδίνοντας ένα ξεπερασμένο γκραντζοειδές 90s άρωμα (Poison Eye) και άλλοτε φανερώνοντας κάποιες πιο classic rock επιρροές (Your Soul Today) με ένα folk touch (Scar in the Sky).
Δεν είναι λίγες, βέβαια, και οι περιπτώσεις, όπως στο Killing Birds, που το φάντασμα των Audioslave είναι παρόν, και καθιστά το κομμάτι ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα του άλμπουμ ή ακόμα και οι περιπτώσεις όπου κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους κάποιες funk επιρροές (Today). Όπως και να έχει, πρόκειται για ένα άνισο άλμπουμ, με τον Cornell καταβάλει μια φωνητική υπερπροσπάθεια στα περισσότερα κομμάτια, πλην, όμως, η συνθετική αδυναμία είναι εμφανής.
