Ο Chris Connelly αποτελεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση μουσικού-τραγουδοποιου-τραγουδιστή. Κουβαλώντας ένα σκοτεινό industrial παρελθόν χάρη σε συμμετοχές σε groups όπως οι Ministry και οι Revolting Cocks, εδώ και 15 χρόνια φαίνεται να έχει στείλει τις «άγριες» εκείνες μέρες στη λήθη καθώς από το 1991 κι έπειτα βγάζει δίσκους άλλοτε ποπ, άλλοτε ροκ, πάντοτε όμως μελωδικούς. Το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό του είναι η φωνή του, που μοιάζει τρομερά με αυτή του Bowie -και προφανώς ο ίδιος το ξέρει γιατί τον μιμείται (καλώς εννοούμενο) τραγουδιστικά- και που κάποιες φορές θυμίζει ακόμα και Scott Walker.
Στο νέο του άλμπουμ, The Episodes, φαίνεται ότι είχε διάθεση να πειραματιστεί. Ανακατεύει διάφορα μουσικά είδη, χρησιμοποιεί ποικιλία οργάνων και πληθώρα ήχων(το άλμπουμ ακούγεται ιδιαίτερα γεμάτο) όμως το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο πετυχημένο. Σ’ αυτό συμβάλλει και η μεγάλη διάρκεια των κομματιών-γύρω στα εννιά λεπτά το καθένα.
Στα μισά του δίσκου, με το Henry vs Miller, διαφαίνεται λίγο φως, καθώς το συγκεκριμένο κομμάτι μεταδίδει μια μελωδική, σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τα a la Tindersticks σκοτάδια όμως μπλέκονται με κουραστικά feedbacks που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί να τραβήξει κανείς ένα κομμάτι από τα μαλλιά και να μη συμπυκνώσει τα καλά του σημεία σε 5-6 δυνατά λεπτά. Κι ύστερα, πάλι πειραματισμοί και ανάκατοι ήχοι.
Το μείγμα αντί να δένει αρμονικά, γίνεται χαοτικό και ενοχλητικό, σε κουράζει και σε κάνει να αναπολείς τις μέρες ενός παλιότερου, πολύ καλού άλμπουμ του, Blonde Exodus/The Ultimate Seaside Companion (2001).
