Το “What I’ve Done” είναι ήδη - δικαίως - ένα από τα μεγάλα θερινά ραδιοφωνικά rock hits (και) στη χώρα μας και, αναπόφευκτα ίσως, δημιουργεί ενθουσιασμό και προσδοκίες για τη δισκογραφική επιστροφή των Linkin Park, τουλάχιστον σε όσους έχουν παρακολουθήσει την ως τώρα πορεία του Mike Shinoda και της παρέας του.
Δυστυχώς όμως το Minutes To Midnight αποδεικνύεται το πιο αδύναμο ως σήμερα album των Linkin Park. Κύρια αιτία για αυτό βρίσκω να είναι η εμμονή του group να καθιερωθεί ως ένα mainstream rock όνομα. Εμμονή που το οδηγεί, αφενός, να στρογγυλοποιήσει την οργή και την επιθετικότητά του με τις αλάνθαστες συνταγές του έμπειρου παραγωγού Rick Rubin και, αφετέρου, να προσπαθήσει να παρουσιάσει ένα πρόσωπο πιο μαλακό και τρυφερό, που είναι φως φανάρι πως δεν του πάει. Είναι απλώς αστείο να ακούς ένα συγκρότημα το οποίο καθιερώθηκε με ορισμένες εξαιρετικά εμπρηστικές μολότοφ να αναλώνεται σε κάτι τραγουδάκια της σειράς σαν τα “Leave Out All The Rest”, “Shadow Of The Day” ή “In Between”.
Αυτό που σώζει το Minutes To Midnight από την καταβαράθρωση, είναι ότι οι Linkin Park δεν του επέβαλλαν κάποια ασφυκτική ηχητική ομοιομορφία, αλλά επέτρεψαν στους εαυτούς τους να εκφραστούν και πιο ελεύθερα, μακριά από τις εμπορικές συμβάσεις.
Το “What I’ve Done” είναι ο τέλειος συμβιβασμός μεταξύ των δύο αυτών τάσεων - είναι αρκούντως άγριο για να αρέσει στους παλιούς τους φίλους και αρκούντως ραδιοφωνικό ώστε να γίνει hit. Και ευτυχώς δεν ήταν το μόνο αυτού του είδους, καθώς υπάρχουν και στιγμές όπως το “No More Sorrow” ή το “Given Up”. Αλλά είναι άλλο πράγμα να σώζεται κάτι από την κατρακύλα, και άλλο να καθίσταται ενδιαφέρον…
