Πού πας καημένη χωρίς τραγούδια και με τον Raphael Saadiq για παραγωγό;
Πράγματι, είναι μια Αγγλιδούλα που σε νεαρή ηλικία κατάφερε να πουλάει πολύ στη «δύσκολη» αμερικανική αγορά. Ναι, έχετε δίκιο είναι και ομορφούλα για Αγγλίδα, ό,τι και αν σημαίνει κάτι τέτοιο. Έχει αναμφίβολα και ταλέντο -δεν ξέρω και πολλές λευκές με «μαύρη» φωνή, αλλά κάτι συνεχίζει να μην πηγαίνει καλά με τα album της και το ταλέντο αυτό χαραμίζεται σε μετριότητες.
Έτσι συμβαίνει κι εδώ, στο δεύτερο ολοκληρωμένο βήμα της, που υποτίθεται πως θα βλέπαμε το πραγματικό της πρόσωπο. Πράγματι, η Joss Stone εγκαταλείπει τον ρετρό, 60’s αέρα και τις αναφορές στην εποχή της Aretha Franklin και κάνει ένα δίσκο με πιο μοντέρνο soul ήχο και με pop και r’n’b πινελιές, όπου τίποτα δεν σε προσβάλλει και τίποτα δεν σε ενθουσιάζει. Κι όλα αυτά σε παραγωγή Raphael Saadiq, αυτού του κοιμισμένου.
Γράψε λάθος καλή μου Joss... και κοίτα να κάνεις κάτι, γιατί είναι το τρίτο κατά σειρά. Και θυμάσαι τι έγινε με την άλλη λευκή με «μαύρη» φωνή στα 90’s, τη Mariah Carey. Ε;
