Groundhog Day Part 5
Οι Idlewild είναι η κατσαρίδα του μουσικού βασιλείου: όπως ακριβώς μόνο η Τερέζα και οι φίλες της θα διασωθούν μετά από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, έτσι και το συγκρότημα του Roddy Woomble μοιάζει ικανό να κυκλοφορήσει ένα αξιοπρεπές album ακόμη και το 2045, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Εκτός από κατσαρίδες, οι Idlewild θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και σκίουροι, αφού εδώ και μια δεκαετία περίπου τρώνε από τα έτοιμα των άλλων και πού και πού μας πετάνε κι ένα ξεροκόμματο συνθετικής μεγαλοφυΐας (“American English”, “Roseability”).
Συνεχίζοντας τις καλές του εμφανίσεις στο Κύπελλο UEFA της μουσικής, ο Woomble φοράει για πέμπτη φορά το κουστούμι που μόλις ψώνισε μισοτιμής από τις εκπτώσεις του Βάρδα και προσφέρει στο κοινό που τον αγάπησε και τον τιμάει όλα αυτά τα χρόνια ένα (ξανα)ζεσταμένο πιάτο φαΐ σαν το προηγούμενό τους, Warnings/Promises, με έξτρα συστατικά τις ακόμη πιο δυνατές κιθάρες (που όλοι βαριόμαστε, αλλά όλοι εντέλει αγαπάμε) και ένα μάτσο εξαιρετικούς στίχους από το σκοτσέζικο αντίστοιχο του Ανδρέα Τσουκαλά.
Αυτοί είναι στην τελική που σώζουν και τη σχεδόν χαμένη παρτίδα.
