Αναπόφευκτα θα προέκυπτε κι αυτό, ένα νέο δηλαδή album του Ozzy Osbourne. Πρόκειται για μια αναγκαία συνθήκη όταν είσαι μια τόσο επικερδής βιομηχανία, ότι πρέπει από καιρό σε καιρό να ξαναφρεσκάρεσαι - δεν γίνεται να τη βγάζεις διαρκώς με τα διάφορα κόλπα συντήρησης (συλλογές, live κτλ.). Είναι μάταιο (για να μην πω αφελές) να αναζητά κανείς καλλιτεχνικά κίνητρα πίσω από το Black Rain και ακόμα πιο μάταιο να συζητάμε την όποια καλλιτεχνική του αξία. Όσον αφορά την τελευταία διακυβεύεται μονάχα ένα πράγμα: αν στέκει, αν δηλαδή, εκπληρώνοντας τον marketing στόχο του, καταφέρνει παράλληλα να ηχήσει αξιοπρεπώς.
Και το Black Rain κατορθώνει να ηχήσει αξιοπρεπέστατα, είναι η αλήθεια. Οι παλιοί φίλοι του Ozzy θα μείνουν ευχαριστημένοι, οι εχθροί δεν θα βρουν πάτημα για ιδιαίτερα δηλητηριώδη σχόλια, όσοι άρχισαν να καταναλώνουν το Ozzy προϊόν μετά τους Osbournes δεν θα τρομάξουν και νέοι φίλοι δεν πρόκειται να προστεθούν στον λογαριασμό - καθώς απλώς δεν κρίνονται αναγκαίοι.
Ο Zakk Wylde σολάρει στην ηλεκτρική, η παραγωγή είναι φροντισμένη και ο Ozzy κάνει τα δικά του (αν και σε πιο light κλίμακες - μην είστε ανόητοι να περιμένετε ένα νέο Blizzard Of Ozz από ένα mainstream celebrity). Ακόμα και αν είστε από τους πολύ απαιτητικούς, η γριά αλεπού φρόντισε και για εσάς και δύσκολα θα αντισταθείτε στα θέλγητρα του “Almighty Dollar” ή του “Not Going Away”. Ναι, και βέβαια τα έχετε ξανακούσει αυτά, αλλά είναι έτσι σερβιρισμένα εδώ που δεν πρόκειται να σας χαλάσει να τα ξανακούσετε, ενδέχεται μάλιστα να τα παίξετε και δυο-τρεις φορές στο repeat.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω περισσότερα σε αυτή την κριτική. Ο Ozzy έκανε το καθήκον του χωρίς να στραβοπατήσει. Όσοι νιώθετε ότι σας αφορούν ακόμα οι κινήσεις του, κοπιάστε. Οι υπόλοιποι μπορείτε να εξακολουθήσετε άφοβα την πορεία σας...
