Ότι με είχε βρει κακός μπελάς με το Still At War - δισκογραφικό ντεμπούτο για τους Holy Martyr - το είχα καταλάβει από το κακόγουστο εξώφυλλο. Αλλά, με δεδομένη τη συμμετοχή τους στο πρόσφατο tribute album των Manilla Road, περίμενα να αναμετρηθώ με τίποτα power metal ιστορίες για διπρόσωπα ξωτικά και μάγους-βασιλιάδες.
Πού να φανταστώ ο φτωχός ότι οι Ιταλοί θα αποδεικνύονταν μεταλλαγμένοι κλώνοι των Manowar με ένα τεράστιο κόλλημα με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Όταν πάτησα το play και άκουσα, σε άπταιστα Λατινικά, τον…όρκο των λεγεωνάριων (“Legion’s Oath (March Of The Legionaries)” σε epic metal υπόβαθρο, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Αφενός ξύπνησε μέσα μου η φρίκη από τα υποχρεωτικά μαθήματα Λατινικών στο σχολείο και αφετέρου συνειδητοποίησα ότι, ακόμα και στο 2007, ο μεταλλικός χώρος συνεχίζει να μαστίζεται από φαιδρά φαινόμενα σαν τους Holy Martyr.
Δεν χρειάζεται, πιστεύω, να σας πω πολλά για τα τραγούδια τους, μερικοί τίτλοι φτάνουν και περισσεύουν: “Ares Guide My Spear (Hellenic Warrior Spirit)”, “From The North Comes The War”, “Hadding Garmsson (Son Of A King)” κτλ. Και να πεις ότι οι Holy Martyr ήταν σε θέση να τα υπερασπίσουν κάπως όλα τούτα τα γελοία, να έλεγες εντάξει, τουλάχιστον η υπόθεση στέκει. Αλλά έλα που δεν στέκει. Σύμφωνοι, δεν είναι το χειρότερο group του πλανήτη, και υπήρξαν, για να είμαι ειλικρινής, και στιγμές που στάθηκαν τουλάχιστον επαρκώς για τις ανάγκες των όσων υπηρετούν (π.χ. στο “Hatred Is My Strength”). Παίζουνε όμως και τραγουδάνε απλά μιμούμενοι τα πρότυπά τους, δίχως να έχουν τίποτα το δικό τους, καμία προσωπική ταυτότητα, καμία ρανίδα αυθεντικότητας.
Άσε που υφέρπει και μια ακροδεξιά δυσωδία, ειδικά στο “Ave Atque Vale”, που δεν νομίζω πως είναι απλά η ιδέα μου… Όπως και να έχει, όλα αυτά που ακούμε στο Still At War έχουν ξαναειπωθεί. Και η όποια αισθητική τους αξία έχει εξαντληθεί, καλώς ή κακώς, αφενός με τους Manowar, αφετέρου με κάποια power metal συγκροτήματα της μετα-Helloween εποχής.
