Το κακό μου φαίνεται άρχισε με τις Nouvelle Vague που μετέτρεψαν μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της δεκαετίας του ’80 σε άνευρη elevator music. Σε άλλο ύφος, σχετικά πιο ενδιαφέρον, αλλά εξίσου αμφισβητήσιμο κινείται το άλμπουμ Betcha Bottom Dollar των Puppini Sisters.
Διασκευές που πιάνουν πολλές δεκαετίες δίνοντας έναν extra jazzy τόνο χάρη στην ενορχήστρωση και στα ενίοτε a capella φωνητικά. Όσο παλιότερη η δεκαετία τόσο καλύτερα τα πράγματα: Σε τραγούδια όπως τα “Jeepers Creepers”, “Tu Vuo Fa l’Americano” κ.λ.π οι αδερφές Puppini τα καταφέρνουν μια χαρά. Όταν όμως πιάνουν το “Wuthering Heights” της Kate Bush, το “Heart of Glass” των Blondie και το “Panic” των Smiths η έκβαση δεν είναι και τόσο θετική. Αφαιρούν οποιοδήποτε βάθος από τα τραγούδια (λίγο γλιτώνει το Heart of Glass επειδή είναι φύσει λίγο ελαφρύ) καταντώντας τα χαζοχαρούμενα, τζαζοειδή ποπ και αδιάφορα κομμάτια. Αν μάλιστα γνωρίζετε (σίγουρα) το αυθεντικό δε θα σας φανούν καν αδιάφορα αλλά γελοία και ίσως καταστροφικά.
Δεν υποστηρίζω φυσικά την άποψη ότι μερικά πράγματα δεν τα αγγίζουμε, ένας καλός μουσικός μπορεί να κάνει διασκευές-θαύματα, όπως οι Red Hot Chilli Peppers στο “Havana Affair” των Ramones, αλλά αν δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα καλύτερα να κρατάμε τα χέρια μας μακριά. Κατά τα άλλα, όμορφο artwork που προϊδεάζει για την 40s τάση της μπάντας και ναι, αν «περάσετε» τα επίμαχα κομμάτια, μπορεί και να βρείτε το άλμπουμ συμπαθητικό-σύντομα όμως πάλι καταντάει κουραστικό.
