Ιδανικός γκόμενος για τη Lilly Allen…
Φατσικά μοιάζει με γιο του Art Garfunkel, αλλά δεν είναι άλλη μια περίπτωση ενός βαρετού ανέραστου folk τραγουδοποιού με σημάδια πρόωρης γήρανσης. Αντίθετα, πρόκειται για γνήσιο τέκνο της βρετανικής γενιάς των “alcopops” που grim-άρει σε άπταιστη λονδρέζικη αργκό για τους πανικούς των εφηβικών καταχρήσεων.
Με όπλα του ένα «ολοκαίνουριο μπάσο» που ακούγεται προπολεμικό κι ένα φθηνό drum machine, φτιάχνοντας ένα αστικό παραλήρημα –σημείο τομής των “low life” ύμνων του Mike Skinner και της αλλόκοτης ψυχεδέλειας του Devendra Banhart, γιατί δεν τα φτιάχνει με τη Lilly;
Με τη σκιά των Beastie Boys και των Clash να κρύβει το φως, όπως ουρλιάζει καθημερινά ο γκρίζος ουρανός πάνω από τη «σκατένια πόλη».
Υποψηφιότητα για ντεμπούτο της χρονιάς, αν δεν υπήρχαν οι Klaxons…
