Τελικά το Seattle δε φημίζεται μόνο για τη -για πολλους παρωχημένη πλέον μεν, μεγαλειώδη δε- grunge σκηνή του, αλλά εξακολουθεί να βγάζει εξαιρετικούς μουσικούς. Όπως η Jesse Sykes που φαίνεται ν’ ανήκει σε μια γενιά γυναικών τραγουδοποιών (Joanna Newsom, Jane Tara O’Neill) που το ‘χουν βάλει σκοπό να αναγεννήσουν τη folk από τις στάχτες της εμπλουτίζοντάς τη με blues, rock και country στοιχεία και ν’ αναδείξουν τη δύναμη των ακουστικών τραγουδιών.
Η Sykes -αισίως στο τρίτο της album με τους Sweet Hereafter- είναι εξαιρετική στιχουργός και διαθέτει διαπεραστική, βραχνή φωνή άμεσα αναγνωρίσιμη αλλά που μπορεί να μπερδέψει τον ακροατή για την ηλικία της... Πράγματι, ακούγοντάς τη νομίζει κανείς ότι ακούει μια ηλικιωμένη γυναίκα να μεταφέρει το απόσταγμα της γνώσης μιας ζωής γεμάτης εμπειρίες και παθήματα που έγιναν μαθήματα. Οι στίχοι της, έξυπνοι και ευελικτοι, γλιστρουν αναμεσα σε πολλαπλα νοηματα, αποπνέοντας μελαγχολία και νωθρότητα, διάθεση για απόσυρση σε έναν εσωτερικό προσωπικό κόσμο, για σκέψη και απολογισμό, πάντα όμως έχοντας την ελπίδα για πυξίδα.
Η (εκπληκτική) αμερικάνικη, ψυχεδελική folk της Sykes είναι νοσταλγική και στέκεται πάντα στους ψιθύρους πίσω από τις ανθρώπινες πράξεις, το μαρτυρούν οι ατμοσφαιρικές μελωδίες που δένουν με τη συνοδεία της κιθάρας του Phil Wandscher, το τσέλο, η αλά Neil Young χρήση της φυσαρμόνικας... Ένα είναι το συμπέρασμα. Sykes never sucks… Ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς για το συγκεκριμένο είδος -και όχι μόνο.
