Επιστροφή στη δισκογραφία για τους ιστορικούς Rush με το 18ο τους στούντιο album, το οποίο τους βρίσκει σε αρκετή φόρμα και όχι μόνο δεν θα απογοητεύσει τους παλιούς τους φίλους, αλλά ενδέχεται να κερδίσει και μερικά νεότερα αυτιά, με κάποια τουλάχιστον από τα κομμάτια του.
Οι Rush κάνουν εδώ ό,τι ξέρουν να κάνουν καλά, δυναμικό δηλαδή rock χωρίς υπερβολές και με ραδιοφωνικό ήχο, με έξυπνους γενικά στίχους και με μπόλικο χώρο για τα φωνητικά στολίδια του Geddy Lee. Έχουν επίγνωση ότι από όλα τα τραγούδια της σοδειάς το “Far Cry” υπήρξε το σαφώς καλύτερο και έτσι, διόλου τυχαία, όχι μόνο το έκοψαν σε single, αλλά το διάλεξαν να μπει και πρώτο-πρώτο στο Snakes And Arrows, δημιουργώντας έτσι έναν ενθουσιασμό από πλευράς ακροατή. Μιλάμε για ένα τραγούδι που, εντάξει, δεν μπορεί να μπει και ακριβώς πλάι-πλάι στις μεγάλες τους στιγμές από το ένδοξο παρελθόν τους, είναι όμως πολύ κοντά σε αυτές, τόσο σε σύλληψη, όσο και σε εκτέλεση.
Το υπόλοιπο album δεν διαθέτει άλλο “Far Cry” στο δυναμικό του. Έχει όμως μερικά ακόμα ωραία κομμάτια, σαν τα “Armor And Sword”, “Spindrift” και “Good News First”, τα οποία τοποθετούνται έξυπνα στη ροή του δίσκου, ώστε να κρατιέται το ενδιαφέρον του ακροατή. Ενδιάμεσα βρίσκεται υλικό απλώς αξιοπρεπές, που κινείται στο γνώριμο ύφος των Rush, τραγούδια τα οποία είναι αναντίρρητα προσεγμένα, αλλά στερούνται κάτι το περισσότερο.
Παραμένει πάντως η γενική αίσθηση ενός καλού δίσκου και αυτό είναι, τελικά, που μετράει πιο πολύ από όλα.
