Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της διεθνούς διόγκωσης της δισκογραφικής παραγωγής, είναι ότι ολοένα και περισσότεροι ακροατές δεν έχουν πια τον χρόνο να κάτσουν να ψάξουν το παρελθόν. Και όταν το παρελθόν αυτό ονομάζεται Αγγλοσαξονικό Ελαφρό τραγούδι και έχει να προσφέρει διαμάντια με διαχρονική λάμψη, που συνεχίζουν να αφορούν και άλλες γενιές από αυτές οι οποίες τα δημιούργησαν, ανοίγει ο δρόμος για την εμφάνιση φαινομένων, όπως καλή ώρα ο Michael Bublé. Σαν, για να το φέρουμε πιο πολύ στα δικά μας μέτρα, να έβγαινε εδώ στην Ελλάδα κανείς φρακοφορεμένος και να άρχιζε να μας ξαναλέει μελιστάλαχτα τα παλιά τραγούδια του Νίκου Γούναρη ή του Τώνη Μαρούδα.
Όπως και στις προηγούμενες δουλειές του, έτσι και στο Call Me Irresponsible ο Bublé κοιτάει πίσω, προς τα διδάγματα των μεγάλων ανδρικών φωνών του παρελθόντος. Και προσπαθεί να μιμηθεί πράγματα τα οποία δεν έχει βιώσει, συναισθήματα που ίσως θαυμάζει μα δεν είναι σε θέση να εκφράσει - ούτε τεχνικά, ούτε εκφραστικά - καθώς και μια λάμψη και μια κλάση που ούτε κατά διάνοια δεν διαθέτει. Το αποτέλεσμα, για όσους αγνοούν το παρελθόν, ενδεχομένως να φαίνεται φαντασμαγορικό και ενδιαφέρον (αν και η συμμετοχή των Boyz II Men θα έπρεπε να τους βάλει σε υποψίες). Για όσους όμως γνωρίζουν τραγούδια όπως το “Meglio Stasera” ή το “Call Me Irresponsible” στις αυθεντικές τους εκτελέσεις (ή έστω σε κάποιες σημαντικές τους επανεκτελέσεις), είναι οικτρό, καταγέλαστο και εντελώς, μα εντελώς αποτυχημένο.
Πέρα όμως από την παράδοση στην οποία εντάσσεται, ο Bublé αποπειράται να δαγκώσει και μπουκιές τις οποίες δεν χωράει το στόμα του, κάτι βέβαια που τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον διασυρμό. Δεν έχω προσωπικά ακούσει ξανά μια τόσο ξενέρωτη και τόσο αναίσθητη εκτέλεση στο απίστευτης ομορφιάς “I’m Your Man” του Leonard Cohen, δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πόσο άνευρο και δίχως ζωή θα μπορούσε να ηχήσει το υπέροχο “Always On My Mind” του Elvis Presley, ούτε ότι γινόταν να εξευτελίσει κανείς τόσο πολύ το “Wonderful Tonight” του Eric Clapton. Δεν ξέρω τι απήχηση μπορεί να έχει στην Ελλάδα ένας καλλιτέχνης σαν και τον Bublé. Για μένα πάντως η οικειοθελής απόκτηση ετούτου του album θα αποκάλυπτε περισσότερα για το γούστο των ακροατών του, παρά για τον ίδιο τον Bublé…
