O Ismaël Lo έχει καταφέρει να γίνει ο δημοφιλέστερος Σενεγαλέζος τραγουδιστής των ημερών μας. Με φήμη η οποία έχει από καιρό τώρα υπερβεί τα σύνορα της δυτικοαφρικανικής πατρίδας του (Dylan της Αφρικής τον έχουν αποκαλέσει) και μπορεί πλέον να κοντράρεται στα ίσα με αυτή του Youssou N’ Dour. Για όσους πάντως δεν τον γνωρίζουν αλλά έχουν ένα γενικότερο ενδιαφέρον για την αφρικανική μουσική, το Sénégal δεν είναι και το καλύτερο starting point, καθώς πρόκειται για το 22ο album του - και όχι ένα από τα πιο αξιοσημείωτά του.
Προσωπικά, δεν είχα ποτέ τον Lo πολύ ψηλά στη λίστα των αφρικανικών μου προτιμήσεων. Παρότι του αναγνωρίζω πως έχει μείνει πιο κοντά στις μουσικές ρίζες της πατρίδας του από τον N’ Dour - ο οποίος έχει έναν σαφώς Δυτικό ήχο - νομίζω πως δεν έχει αντισταθεί στο να τις μπασταρδέψει, προσφέροντας, πλέον, κάτι που μοιάζει παραδοσιακά σενεγαλέζικο, αλλά εξυπηρετεί ταυτόχρονα και τις πιεστικές ανάγκες μιας ethnic αγοράς και δισκογραφίας, απευθυνόμενης σε «μορφωμένους» Ευρωπαίους με τάση προς τον εξωτισμό (μια παλιά ιστορία, στην οποία ας μην επεκταθούμε περαιτέρω εδώ). Επιπλέον, νομίζω πως ως ερμηνευτής απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί συναρπαστικός. Είναι αναντίρρητα εκφραστικός, κατά περιστάσεις όμως βρίσκω ότι τα όρια μεταξύ της γαλήνιας απόδοσης μιας μπαλάντας και της απλής βαρεμάρας και μονοτονίας θολώνουν επικίνδυνα.
Πέρα πάντως από τις παραπάνω ενστάσεις, παραδέχομαι ότι το Sénégal είναι ένα καλό σύνολο, με αρκετά όμορφα και αξιοπρόσεκτα τραγούδια, τα οποία αποδίδονται με μεγάλη φροντίδα, από μια καταρτισμένη και ικανότατη ορχήστρα. Ιδιαίτερα αξίζει να προσέξει κανείς στιγμές όπως το εξαιρετικό “Baykat”, το ατμοσφαιρικό “Mbindane”, το “Taar Doysey” ή το “Yeye Boye”. Δεν βλέπω τον λόγο να μην απολαύσετε τραγούδια σαν και αυτά, φτάνει να προσέξετε να κρατηθείτε μακριά από την ταμπέλα του «αυθεντικού σενεγαλέζικου προϊόντος». Αν θέλετε τέτοιο, ανοίξτε το ένδοξο κεφάλαιο ονόματι Orchestra Baobab, ή έστω αναζητήστε παλιότερες στιγμές του κυρίου Lo…
