Μοναχική κραυγή...
Ο Brendan Fowler παίζει πιάνο και τύμπανα, και απαγγέλλει τον ποταμό των λέξεων που γεμίζουν κάθε γωνιά του εσωφύλλου.
Μοιάζει με κάποιον που του κρατούσαν κλειστό το στόμα για χρόνια και ξαφνικά, όπως ο αιχμάλωτος της ταινίας “Old Boy”, ελευθερώνεται χωρίς όρους και όρια, και ξεκινάει να πει όλα όσα ήθελε όλο αυτό τον καιρό. Η μουσική πίσω από τα λόγια του αποτελεί ένα απλό χαλί για να μιλάει επάνω της, χωρίς να είναι αδιάφορη, όπως στην περίπτωση των Arab Strap, δίχως την τραγικότητα και τη βαρύτητα που έδιναν εκείνοι στην Τέχνη τους.
Περισσότερο με τα απωθημένα ενός νεαρού αμερικανού κολλημένου σε μια ξεχασμένη επαρχία μοιάζει ο δίσκος παρά με κάποια άξια προσοχής κατάθεση.
