Με τις ταινίες του Quentin Tarrantino πάνω-κάτω όλοι γνωρίζουμε τι ισχύει: ξεχασμένοι ή ημι-ξεχασμένοι ηθοποιοί εμφανίζονται σε πρωταγωνιστικούς ρόλους κάνοντας το απόλυτο comeback. Ο Travolta πριν παίξει στο Pulp Fiction αναπολούσε τις στιγμές δόξας που βίωνε όταν είχε προβληθεί το Grease, ενώ οι μοναδικοί που θυμόμασταν τον David Carradine (ο Bill στο Kill Bill) είναι όσοι είχαμε προλάβει τις τελευταίες επαναλήψεις του Kung Fu που έβαζε (αν θυμάμαι καλά) ο Αnt1 πριν από αρκετά χρόνια – λογικό να σε ξεχάσει ο κόσμος αν παίζεις σε ταινίες τύπου Children Of The Corn 5.
Η εισαγωγή δεν είναι καθόλου τυχαία. Η πρακτική που ακολουθεί ο Tarrantino στην επιλογή ηθοποιών είναι πανομοιότυπη με αυτή του ποια συγκροτήματα θα μπουν στα soundtrack των ταινιών του. Αλήθεια, τα ονόματα Smith (όχι The Smiths), Dave Dee Dozy Beaky Mick And Tich (που πιθανότατα είναι και το πιο αντιεμπορικό όνομα συγκροτήματος όλων των εποχών) και Τ-Rex σας φέρνουν τίποτα στο μυαλό; Ναι, είναι καλλιτέχνες που διέπρεψαν στα τέλη των 60’s/αρχές 70’s αλλά με την πάροδο του χρόνου εξαφανίστηκαν με την ίδια ευκολία που εμφανίστηκαν. Τα κομμάτια του δίσκου ως συνήθως βρίσκονται κάπου ανάμεσα στο 70’s Blues Rock και στο αυθεντικό R&B –μην μπερδεύεστε φυσικά ουδεμία σχέση με Beyonce και Akon- με τα Baby It’s You, Jeepster, Staggolee και The Love You Save (May Be Your Own) να ξεχωρίζουν.
Το κατασκότεινο mood του album μεταδίδεται άψογα μέσω των πολύ προσεγμένων επιλογών του Tarantino και ακούγοντας τα κομμάτια η πρώτη σκέψη που θα σας έρθει είναι ακριβώς ότι δείχνει το εξώφυλλο του Death Proof: Muscle Cars, ερημικά Αμερικάνικα Highways, νύχτα και μια μικρή δόση υπερβολικής ταχύτητας...
