Υπήρχαν εποχές όπου εντυπωσιακό ντεμπούτο θεωρείτο το πρώτο άλμπουμ των Smiths ή το “Debut” της Bjork. Όταν όμως αντίστοιχα σχόλια γίνονται για το “The Bells of 1 2” της Sol Seppy (Sophie Michalitsianos, πρώην Sparklehorse), το γεγονός μου προκαλεί απορία. Όχι ότι αυτή η πρώτη της κυκλοφορία δεν είναι καλή, ίσα-ίσα αποτελεί πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, αλλά κυρίως τμηματικά, πράγμα που δεν την καθιστά αριστούργημα.
Το Bells (που πρέπει να πω ότι έχει από τα ωραιότερα εξώφυλλα που έχω δει) ξεκινάει με δύο ποπ τραγούδια στα οποία κυριαρχεί το πιάνο και η ονειρική φωνή της Sophie. Ακούγοντάς τα, όμως, σου δημιουργείται ένας φόβος μήπως όλο το άλμπουμ είναι έτσι. Αλλά, ευθύς αμέσως, έρχεται το ηλεκτρονικό 80δικο Come Running, που θα το ζήλευαν ακόμα και οι Ladytron και το επίσης ηλεκτρονικό, γεμάτο παραμορφώσεις Move που άνετα θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ των Cocteau twins και της Bjork. Έχοντας τραβήξει την προσοχή σου, επιστρέφει στην ηρεμία και στο πιάνο. Όχι ότι είναι άσχημα αυτά τα κομμάτια, απλώς έχουν κάτι που βρήκα αρκετά ενοχλητικό: δεν έχουν κορύφωση, σου αφήνουν την αίσθηση ότι κάτι πρόκειται να ειπωθεί, κάπου να καταλήξουν αλλά κάτι αόρατο τα συγκρατεί. Λες και το καταλαβαίνει και η ίδια η Seppy, φροντίζει ανά δύο τραγούδια να διαφοροποιεί λίγο το σκηνικό, έτσι μετά τα δύο σκοτεινά Gold και Injoy έρχεται το Slo Fuzz, ένα αργό ηλεκτρονικό κομμάτι, διανθισμένο αφενός με κλασσικό πιάνο αφετέρου με την εξαιρετική φωνή της Seppy, που φλερτάρει με το trip hop.
Από εκεί και πέρα το άλμπουμ παίρνει μια ήρεμη ξανά τροπή, με εξαίρεση το ξέσπασμα του Answer to the Name of για να τελειώσει με το έξοχα αιθέριο Enter One. Έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο από αυτούς που σίγουρα περνάει κανείς μερικά κομμάτια αλλά που τον ξαναβάζει για να ακούσει τις ιδιαίτερες στιγμές του. Και είναι αλήθεια, πως η μελωδία και ο ρυθμός των τραγουδιών που ξεχωρίζουν σου καρφώνονται αμέσως στο μυαλό-ίσως βέβαια γι’ αυτό να φταίνε τόσο οι uplifting στίχοι της όσο και η μαγευτική φωνή της Sol Seppy.
