France Can Rock!
Μπορεί 70's rock ‘n roll παιγμένο από 18χρονους Γάλλους ν' ακούγεται το ίδιο παράξενο με ντουέτο καλλιτεχνικού πατινάζ από την Νιγηρία, αλλά όπως λέει και ο σοφός λαός ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο. Εκεί λοιπόν που νόμιζα ότι η Γαλλία εξάγει μόνο rappers, αρώματα και νέες ψαγμένες γεύσεις κρέπας, οι The Elderberries έσκασαν από το πουθενά και απέδειξαν -όπως λέω στον τίτλο- ότι France Can Rock!
Φυσικά, για να τηρήσουν την ‘σεβόμαστε-την-ιστορία’ παράδοση παρομοίων συγκροτημάτων, κατονομάζουν ως εμπνευστές μεταξύ άλλων τους AC/DC, The Doors, Led Zeppelin και The Who. Πιθανολογώ ότι όντως τα δωμάτια τους είναι διακοσμημένα με αφίσες των προαναφερθέντων σχημάτων-δεινόσαυροι και οι δισκοθήκες τους περιλαμβάνουν μέχρι και παράνομα bootlegs τους από το e-bay, αλλά ηχητικά θα τους κατέτασσα πολύ πιο κοντά στους Hellacopters, The Mooney Suzuki, Jet (εποχής Get Born) και The D4.
To σημαντικότατο συστατικό που λέγεται γουστάρω να παίζω rock ‘n roll ακούγεται απόλυτα ειλικρινές και ευτυχώς υπάρχει διάχυτο σε κάθε δευτερόλεπτο του Nothing Ventured, Nothing Gained. Ή για να σας το φέρω πιο λιανά, όταν θα ακούτε κομμάτια όπως τα Laying Low και Ι Wanna Bit θα σας έρθει ένα ζωώδες feeling να φορέσετε το πιο σχισμένο jean της γκαρνταρόμπας σας, να ξαναφήσετε αυτό το mullet που μαγνήτιζε όλες τις Motorhead-ικές γκόμενες του σχολείου (και που τόσο κακώς κόψατε πριν από 8 χρόνια) και τέλος να μπείτε στο van-άκι για να εξορμήσετε σε μια καταιγιστική περιοδεία με την υποθετική μπάντα σας, που θα διηγείστε όλο περιφάνεια κάποια χρόνια μετά σε φίλους και γνωστούς.
Όταν τελειώσει το album και η Rock Star ονείρωξη βέβαια θα διαπιστώσετε κάτι πολύ πιο ρεαλιστικό: ότι οι The Elderberries κατάφεραν να μετουσιώσουν την μετα-εφηβική τρέλα τους σε ένα αξιοπρεπές ντεμπούτο που χωρίς να πρωτοτυπεί, καταφέρνει να μας βάλει ακριβώς στο τριπάκι να θυμηθούμε πόσο ωραία ήταν τελικά αυτή η αθωώτητα των 70's...
