Τους πήρε τέσσερα χρόνια, αλλά τελικά τα κατάφεραν.
Οι Ιρλανδοί, που πήραν το όνομά τους από την ομώνυμη ταινία της Donna Deitch (γνωστή και ως το πρώτο λεσβιακό φιλμ στην ιστορία του σινεμά), επιστρέφουν μετά από εκείνο το καταπληκτικό ντεμπούτο τους Let’s Get Worse που τέσσερα χρόνια πριν είχε γαλουχήσει γενιές και γενιές συναδέλφων εδώ (και αποτελούσε μόνιμο soundtrack στα παλιά γραφεία του Avopolis).
Οι τρεμάμενες κιθάρες του Charley Mooney και τα quiet/loud/quiet ιντερλούδια τους είναι κι εδώ πανταχού παρόντα, όμως τώρα λείπει το στοιχείο της έκπληξης που μας είχε πιάσει εξαπίνης εκείνο το Δεκέμβριο του 2002.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα γκρουπάκια, το τρίο από το Μπέλφαστ έχει προχωρήσει καταφανώς τρία τουλάχιστον βήματα την ερμηνευτική του δεξιοτεχνία σε σχέση με το προ πενταετίας πια πόνημα.
