Όλα μαύρα κι ένα πιάνο βαφτισμένο με το σικ όνομα “The Drone Machine”...
Υποψιάζομαι ότι ένα τσούρμο Τεξανοί θα γίνουν η αγαπημένη μου μπάντα και για το τρέχον έτος: Πέρσι ήταν οι Secret Machines, φέτος τούτοι εδώ που, προφανώς, ξέμειναν σαν τον Ε.Τ. τον εξωγήινο, στη δεκαετία του ’60 και το χρονοντούλαπο της ιστορίας τούς ξέβρασε κάπου στο 2006.
Νομοτελειακά δε, δεν θα μπορούσαν να είναι κακή μπάντα, αφού διαθέτουν γυναίκες στη σύνθεσή τους –και μάλιστα δύο, την ντράμερ Stephanie Bailey και την οργανίστα Jennifer Raines.
Τώρα για όλα τα υπόλοιπα δεν εγγυώμαι: ούτε για τα πνιχτά -κάτω από τόνους reverb παραγωγής- φωνητικά ούτε για τις φρενήρεις διπλές και τριπλές κιθάρες που πηδούν ασύστολα η μία πάνω στην άλλη, ούτε για τις ψυχεδελίζουσες ατμόσφαιρες που ενσωματώνουν εξίσου μέσα τους το πνεύμα της Nico, του Roky Erikson, του Anton Newcombe και των TV On The Radio.
Σας εγγυώμαι, όμως, ότι αυτός είναι ο πρώτος μεγάλος δίσκος της (περσινής) χρονιάς.
