Λίγο πριν γράψω αυτό το κείμενο και όσο άκουγα το νέο των Travis, συμπλήρωνα στα βιαστικά το έντυπο ψηφοφορίας για τα Αρίων και σκεφτόμουν τις φρίκες που μπορεί να φάει κανείς ακόμα και στα βρετανικά νησιά, ψηφίζοντας π.χ. για το καλύτερο εναλλακτικό άλμπουμ στα Brits και αναγκαζόμενος να βάλει σταυρό δίπλα στο όνομα των Travis ελλείψει πραγματικά alternative σχημάτων. Εναλλακτικοί, δηλαδή, όσο και ο Φίλιππος Πλιάτσικας ή ο Μιχάλης Χατζηγιάννης στην αντίστοιχη δική μας κατηγορία, rock όσο ο Κοργιαλάς... Από την άλλη, έτσι κι αλλιώς είμαστε μίλια μακριά, αφού μάλλον πολλά χρόνια θα περάσουν εως ότου η δική μας pop διανοηθεί να πλησιάσει την τεχνική αρτιότητα των παραγωγών του Nigel Goldrich για τους Travis που, αν και με τους μανιερισμούς του έχει καταντήσει κι αυτήν ακόμα ρουτίνα, εξακολουθείς να τον συγχαίρεις...
Ρουτίνα είναι και το δημιουργικό στάδιο για τους Travis, αφού πλέον το ταψί που μπαίνει στο φούρνο είναι χιλιοχρησιμοποιημένο, το φαί χιλιομαγειρεμένο με τον ίδιο τρόπο και κάτι παλιομοδίτικα ψευτο-ξεσαλώματα με ρυθμούς "Lust for Life" που σου προκύπτουν στην πορεία "You Can't Hurry Love" (βλ. "Selfish Jean") δεν είναι εξαίρεση, αλλά χαρακτηριστικό της αντιμετώπισής τους. Βάση η ποπ τεσσάρων δεκαετιών πριν, οι μπαλάντες των U2, η γαλήνη των Simon & Garfunkel, όλα στρογγυλοποιημένα και με το τρικ της αντίθεσης "χαρά στην έκφραση - λύπη στη σκέψη", για να μην πούμε το πιο προφανές, χαρμολύπη σε κονσέρβα με ημερομηνία λήξης.
Εντάξει, δεν περιμένουμε τους Travis να ανοίξουν τις πύλες τις ρομαντικής κόλασης ως βρυχώμενοι λέοντες και δε συμμαζεύεται, κομψή ποπ πάσης ηλικίας παίζουν και μάλιστα όσο πιο καλοφτιαγμένη γίνεται. Γλυκόπικρα και επιφανειακά ανέμελα hits όπως τα "Writing to Reach You", "Why Does It Always Rain On Me?" και "Turn" ξαναγράφονται εδώ με μεγαλύτερη επιτυχία, αμεσότητα και φιλοδοξία από ό,τι τελευταία, το άλμπουμ ρέει άνετα ως το τέλος και είναι βέβαιο ότι δεν διαθέτει ούτε μία κακή στιγμή, αλλά ούτε και το κομμάτι που θα μείνει σταθμός στη δισκογραφία τους.
