Οι Portastatic αποτελούν το ευαίσθητο, folk alter ego των Superchunk και του frontman τους, Mac McCaughan, καθώς και αγαπημένα παιδιά του αμερικανικού μουσικού τύπου (που πάντα δείχνει βέβαια αδυναμία στο lo-fi) από την εποχή που κυκλοφόρησαν το “Bright Ideas” (2005).
Στο νέο τους album, “Be Still”, δικαιώνουν όλους τους θιασώτες τους καθώς πρόκειται για την πιο προσεγμένη και λεπτομερή δουλειά τους. Ακουστικές, εύπεπτες μελωδίες, εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και «γρατζουνισμένα» φωνητικά συνθέτουν έναν feel good δίσκο, από εκείνους που μόλις τους βάλεις στο cd player σου προκαλούν αναίτια ψυχική ανάταση και ηλίθιο -επίσης αναίτιο- χαμόγελο. Παρόλα αυτά η συνέχεια δεν είναι τόσο ενθαρρυντική, μιας και δεν αποφεύγει τον κίνδυνο που ελλοχεύει συχνά στο indie-folk: αυτόν της μονοτονίας.
Η πρώτη και καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ, το σχεδόν αριστουργηματικό "Sour Shores", είναι πλημμυρισμένο από σπαραξικάρδιο βιολί που σου δημιουργεί έναν επώδυνο κόμπο στο λαιμό. Aκολουθείται από ποπ mini-διαμαντάκια όπως το "I’m in love (with Arthur Dove)" ή το "Sweetness and Light", ντυμένο με έναν καλοκαιρινό bossa nova ρυθμό.
Τα παραπάνω κομμάτια βοηθούν το δίσκο να ανέβει ένα επίπεδο, όχι όμως τόσο ώστε να φτάσει σε ιδιαίτερα ύψη. God bless την ύπαρξη των τριών έξτρα κομματιών στο τέλος, του αργόσυρτου "And I Was a Boy From School" και των demo εκτελέσεων των "Sour Shores" και "I’m in Love" τα οποια αποτελούν το κερασάκι σε μια τούρτα που τρως χωρίς να το καταλάβεις γιατί χωρίς να είναι πολύ ιδιαίτερη, είναι ωστόσο πολύ γλυκιά.
