Αντικομφορμιστικά ιδεώδη, χάος και νιχιλισμός – o Trent Reznor επιστρέφει.
Αν κρίνουμε από δηλώσεις τύπου ‘one album every five years’, μάλλον δεν θα πρέπει να πιστεύουμε ιδιαιτέρως τον Trent Reznor στα λεγόμενα του. Κλεισμένος και απομονωμένος στο σπίτι του στα δάση του Malibu, μετά από ένα γιγαντιαίο promotional tour για το With Teeth, έγραψε ολομόναχος το Year Zero που καλώς ή κακώς έχει δεχτεί υπερβολικό hype πολύ πριν την κυκλοφορία του.
Ο τρόπος απλός: USB drives ‘ξεχασμένα’ στις τουαλέτες των club που εμφανίζονταν οι Nine Inch Nails με περιεχόμενο ένα κομμάτι από το Year Zero στο κάθε drive. Πρωτότυπος τρόπος προώθησης, δεν μπορείτε να πείτε! Επίσης κάτι το concept του album, κάτι ένα online παιχνίδι εναλλακτικής πραγματικότητας, κάτι το CD που αλλάζει χρώμα όταν θερμαίνεται ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν όσο θόρυβο χρειάστηκε για την επερχόμενη δουλειά της ξεχωριστής αυτής καλλιτεχνικής προσωπικότητας…
Έτος 2022: Ο πλανήτης έχει φτάσει στο χείλος της καταστροφής πολιτικά, οικολογικά και θρησκευτικά. Η κυβερνητική καταπίεση έχει πολλαπλασιαστεί, οι πόλεμοι συνεχίζονται και οι θρησκευτικοί ηγέτες τείνουν να μετατραπούν σε δικτάτορες. Ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει ένας άνθρωπος που παρατηρεί και καταγράφει ό,τι (τραγικό) έχουν δει τα μάτια του. Μπορεί να ακούγεται ως σενάριο sci-fi video game, αλλά είναι η πρόβλεψη του κυρίου Reznor για το μέλλον αυτού του κόσμου φιλτραρισμένο φυσικά μέσα από την πεσιμιστική σκέψη του και αποδίδεται -όπως καταλαβαίνετε- ως το concept του Year Zero. Όχι ιδιαίτερα καινοτόμο, αλλά συνδυαζόμενο με το ηλεκτρονικό χάος που ακούγεται από το πρώτο δευτερόλεπτο, το κάνει άκρως ενδιαφέρον.
Πιστεύω πως δεν χωράει ιδιαίτερη αμφισβήτηση ότι εδώ έχουμε το πιο ηλεκτρονικό, industrial και computerized album που έχουν γράψει ποτέ οι Nine Inch Nails. Εκτός και αν είστε εκπαιδευμένοι σε πολύ αντιεμπορικό electronic ήχο, πιθανότατα κάποια κομμάτια αρχικά θα σας δελεάσουν να πατήσετε το skip απορώντας που πήγαν τα χορευτικά σημεία του "Hand That Feeds" και τα πιασάρικα ρεφρέν του "Head Like A Hole". Τα αποκαλυπτικά Vessel και The Great Destroyer είναι π.χ. κάποια από αυτά. Μέχρι και στο The Beginning Of The End -το εισαγωγικό κομμάτι- η κατάληξη του είναι καθαρό white noise. Κιθάρα ακούγεται ελάχιστα, ενώ η φωνή του Reznor σε κάποια σημεία έχει τόση παραμόρφωση που θυμίζει τέρας των σπηλαίων. Για να ακριβολογώ στο σύνολο τους τα κομμάτια ακούγονται ως μουσική που δεν θα έγραφε ποτέ ο Merzbow, αλλά θα του άρεσε πολύ να βάζει στο iPod όταν κόβει βόλτες στους δρόμους του Τόκιο. Περαιτέρω ακούσματα και η απαραίτητη ‘στίχος vs μουσική’ μελέτη όμως θα σας κάνουν να αλλάξετε γνώμη. Σε καμία απολύτως περίπτωση το Year Zero δεν είναι εύκολο ή άμεσα ευχάριστο άκουσμα – θέλει τον χρόνο του για να σας ανταμείψει. Όταν το κάνει όμως, καλό θα είναι να είστε προετοιμασμένοι. Εξάλλου όταν αναφερόμαστε σε μια εξ’ ολοκλήρου ‘αντί’ μπάντα, για ποιο λόγο να μην δεχτούμε την ‘αντί’ φύση του ήχου τους;
Θεωρώ πως οι Nine Inch Nails είναι από τα συγκροτήματα, για τα οποία είναι ανούσιο να μπεις σε διαδικασία επίπεδων σκέψεων τύπου ‘καλό το καινούριο αλλά δεν είναι The Downward Spiral’. Κάθε κυκλοφορία τους είναι ξεχωριστή και οφείλεται να αντιμετωπίζεται όντως ως ξεχωριστή. Δεν νομίζω ότι ο Reznor και η παρέα του ενδιαφέρονται πλέον να γράψουν το επόμενο industrial club hit-άκι, όσο το να περάσουν στον κόσμο τα πιστεύω τους. Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες να αναλύω ακόμα περισσότερο το Year Zero, αλλά ήδη έχω γράψει αρκετά. Η επίδραση που έχει στον κόσμο είτε λόγω της marketing εκστρατείας είτε λόγω του shocking ήχου τους είναι από την πρώτη στιγμή πασιφανής, οπότε μπορείτε να προσθέσετε ένα ακόμα επιτυχημένο album στο πλούσιο βιογραφικό των Nine Inch Nails.
