Οι Twilight Sad είναι το τελευταίο μου κόλλημα. Από την ώρα που κατέβασα το άλμπουμ τους αρνούμαι να ακούσω οτιδήποτε άλλο οπουδήποτε και να βρίσκομαι, αρρώστια γνωστή και διαγνωσμένη πολλάκις σε κάθε μουσικόφιλο, με γνωστές παρενέργειες: αφού μάθεις τα πάντα για την προέλευσή της μουσικής και αγοράσεις κάθετί που έχει σχέση με τη μπάντα, θέλεις να ψήσεις ολο τον κόσμο να την ακούσει (κι αν είσαι μουσικοκριτικός δύσκολα θα αποφύγεις τις υπερβολές για τον προσηλυτισμό). Τέλος, εκνευρίζεσαι με όσους διατηρούν το δικαίωμά τους να μη συγκινούνται (βλ. Γιώργος Γεωργούσης).
Οι The Twilight Sad είναι, λοιπόν, μια τετραμελής μπάντα από τη Γλασκώβη που κυκλοφορεί τώρα το ντεμπούτο της μετά από το ομώνυμο EP από το οποίο προέρχονται τρία κομμάτια. Αν η αναμονή για τον τρίτο δίσκο των Interpol σου φέρνει ρίγη συγκίνησης και το post-rock αποτελεί πια ένα είδος αγαπημένο αλλά κορεσμένο πλέον όταν κινείται αποκλειστικά εντός των νορμών του, σκέψου μια μπάντα που συνδυάζει τα ξεσπάσματα του τελευταίου με τις μελαγχολικές σειρήνες των πρώτων, αλλά και την ατμόσφαιρα των My Bloody Valentine.
Θα μπορούσες να το πεις noise rock, shoegazing ανά στιγμές, αλλά δεν είναι τόσο απλό: οι Twilight Sad, θυμίζοντας τους Migala, χτίζουν τη μελωδία τους σε παραδοσιακά όργανα (ακουστική κιθάρα, ακορντεόν και πιάνο), πριν την αφήσουν σε χαοτικά ιντερλούδια. Η δε βαριά σκοτσέζικη προφορά, που μπορεί να φαίνεται σε κάποιους αποκρουστική, είναι σίγουρα προτιμότερη από μια καθαρόαιμη βρετανική, όταν η μπάντα νεϋορκίζει.
Σχεδόν όλο το άλμπουμ διατηρείται σε ένα επίπεδο αριστουργηματικό, αλλά είναι η μαγική δυάδα "Mapped By What Surround Them" και "And She Would Darken The Memory" που έχει κολλήσει στο μυαλό μου. Στο μεν πρώτο ένα κουπλέ καθαρά Morrissey-ίζον ντύνεται στις φαζαριστές κιθάρες των Walkmen. Στα γεμάτα reverb φωνητικά ορθώνονται στρώματα θορύβου και σιγά σιγά οι δυσαρμονικές γωνίες κρύβονται πίσω από ένα σατέν κάλυμμα που σκεπάζει τα πάντα, οδηγώντας το στην απόλυτη ηρεμία. Στο δεύτερο ο έντεχνος μελοδραματισμός των Arcade Fire ξεσπάει σε ένα παραλήρημα κιθάρων που λειτουργούν ως σειρήνες στο επίμονο, μετρονομικό χτύπημα, σαν φως που βγαίνει σιγά σιγά και θολώνει τα πάντα γύρω σου. Το πρώτο σε οδηγεί στην ζάλη της πτώσης, το δεύτερο ξορκίζει τη συγκεντρωμένη ψυχική μοναξιά με σχεδόν ηδονικό φινάλε. Οι δύο αυτοί πόλοι είναι που ισορροπούν το άλμπουμ: Το θλιβερό, κλειστοφοβικό συναίσθημα από τη μία, το επικό-μελοδραματικό στοιχείο από την άλλη, χαρίζοντάς μας ένα δίσκο που σε ανταμοίβει όλο και περισσότερο και βάζει υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς.
