Πέντε χρόνια μετά το «θάνατό» της, η Elephant Six συνεχίζει να μας κακομαθαίνει…
Δεν κομίζουμε δα και γλαύκα στην Αθήνα λέγοντας ότι ο Robert Schneider είναι μια μεγαλοφυΐα απ’ αυτές που γεννιούνται κάθε δέκα χρόνια σε κάθε μια από τις 50 αμερικανικές πολιτείες.
Στον έκτο στουντιακό τους δίσκο, τα Μήλα είναι πιο γευστικά από ποτέ, με την απαραίτητη Wilson-ική γλύκα απλωμένη κατά μήκος της φλούδας και με την Lynne-ική μουσική φλέβα να εκτείνεται μέχρι τον πυρήνα του φρούτου.
Δεν είναι όμως μόνο οι -εν πολλοίς εύλογες- αναφορές στους Beach Boys και τους E.L.O. αυτές που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή, αλλά και η νεότευκτη ενασχόληση του Schneider με την ψυχεδελική περί μουσικής άποψη των Procol Harum και την chamber pop εκκεντρικότητα των Family, από κοινού με μια τζούρα από (την μπαρόκ περίοδο των) Moody Blues που κάνει τη νέα σοδειά των Μήλων τόσο ελκυστική.
