Περιττή και μέτρια δομημένη ανασκόπηση των Depeche Mode.
Το best of album είναι ο λογιστάκος της μουσικής, βγαίνει τις γιορτές και σουλατσάρει μέχρι τα δισκάδικα για να μαζέψει τα κοινόχρηστα. Κανείς δεν τον συμπαθεί πολύ, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι απλώς κάνει τη δουλειά του.
Προσωπικά, με εκνευρίζει το ακαταλόγιστο του best of/compilation album, που σαν πολιτικάντης με περουκίνι ό,τι και να του πεις θα σηκώσει τους ώμους και θα πει: «ε, ντάξ’, best of είναι». Α, ναι; Best of για ποιόν, μάστορα; (Ο πολιτικάντης ισιώνει το περουκίνι του.) Η απάντηση νομίζω έχει να κάνει με λέξεις όπως ετήσιος προϋπολογισμός, εταιρικά έσοδα, έλα να τους τα ξαναπάρουμε, και ναφθαλίνη.
Όντως, λοιπόν, το ανωτέρω cd περιέχει 17 κομμάτια-κράχτες με άσυλο χιτακίου των Depeche και με αρίθμηση στο οπισθόφυλλο για να μην μπερδεύεστε.
Το «Martyr», το «νέο» κομμάτι του δίσκου μυρίζει μικροκύματα και περιέχει όση κατάθεση ψυχής μπορεί να βγάλει κάποιος για να προωθήσει ένα best of, δηλαδή όχι πολλή.
Για όποιον θέλει μια συλλογή επιτυχιών των Depeche, που δεν είναι καθόλου μεμπτή φιλοδοξία, ας προτιμήσει τα σαφώς ανώτερα Singles Collections που κυκλοφόρησαν προ μερικών ετών ή ας αρχίσει ν’ αγοράζει κανένα δίσκο.
