«Θέλουμε να σε αγκαλιάσουμε με τον ήχο και μετά να σε πνίξουμε».
Δεν νομίζω πως υπήρχε καλύτερος τίτλος για την κριτική αυτή από την παραπάνω δήλωση των ίδιων των Dalek για το νέο τους album. Με αυτό παρέδωσαν έναν επάξιο διάδοχο του πολυσυζητημένου Absence, το οποίο δεν αφήνει πια καμία αμφιβολία πως έχουμε να κάνουμε με ένα σπουδαίο group.
Οι Dalek πιάνουν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει, το στρέφουν όμως προς μια ολότελα διαφορετική κατεύθυνση και κατορθώνουν να παραδώσουν ένα άκουσμα πολυσύνθετο και ζουμερό.
Όχι, μην ανησυχείτε: το παράξενο, μετα-βιομηχανικό hip-hop τους δεν έχει χάσει τίποτα από την αιχμηρότητα και την εφιαλτικότητά του. Είναι ο ήχος τους που διαφέρει, με σαγηνευτικά έγχορδα να έχουν πάρει τώρα τη θέση των γνώριμων από το παρελθόν τους κιθαριστικών «τοίχων», δημιουργώντας μια γλυκιά, μελωδική αίσθηση.
Το αποτέλεσμα έχει μια επικίνδυνη γοητεία -επικίνδυνη γιατί οι Dalek δεν τα είδαν όλα αυτά μονάχα ως μια καλλιτεχνική πρόκληση, αλλά και ως μια νοητή παγίδα για τους ακροατές τους. Είναι δηλαδή τόσο γοητευτικός ο κόσμος τον οποίον πλάθουν στο Abandoned Language, ώστε πραγματικά μπαίνεις στον πειρασμό να βουλιάξεις μέσα του, λησμονώντας προς στιγμή ότι είναι στην ουσία του σκοτεινός και επικίνδυνος σαν ταινία του David Lynch, με κάτι το βαθιά ανατρεπτικό απέναντι σε όλα όσα μας τρώνε την ψυχή…
