Δοκίμασε την τύχη της με το όνομά της για τρεις μόνο δίσκους, και μάλλον οι περισσότεροι δεν τους άκουσαν επειδή δεν ήξεραν ότι επρόκειτο για την απίστευτη yodeling φωνή που σε έκανε να ανατριχιάζεις στους Tarnation.
Μπορεί από την άλλη να μην ισχύει τίποτε από όλα αυτά, και να κότσαρε πάλι το όνομα γιατί έτσι. Ή επειδή δεν είναι μια τόσο «γυμνή» ηχητικά δουλειά όπως το "A Place Where I Know" παραδείγματος χάριν.
Αλλά ας αφήσουμε τα θλιβερά πράγματα πίσω μας, όπως έλεγε και η ίδια στο προηγούμενο άλμπουμ της, κι ας δούμε τι έχει να μας προσφέρει αυτή τη φορά. Κατ' αρχήν είναι μια κατώτερη σίγουρα δουλειά από εκείνες που μας προσέφερε με την ετικέτα της 4AD, και δεν το λέμε λόγω της εταιρίας, όποιος έχει αφτιά ακούει εξάλλου, μα και πάλι δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να πούμε ότι ο δίσκος δεν αξίζει κιόλας.
Αγνή country μουσική που αγγίζει ελαφρά την americana μα βρίσκεται από την άλλη μεριά της, καλογραμμένη και γεμάτη συναίσθημα, με μηδαμινές κορυφώσεις αλλά παχιά ατμόσφαιρα που δύσκολα διαπερνάς, πολλά έγχορδα να προσθέτουν στο κλίμα δράμα με τη σέσουλα και να λειτουργούν σαν χοντρό αναπαυτικό χαλί για τη φωνή. Της Paula Frazer τη φωνή, κι όσοι την έχουν ακούσει ξέρουν. Σου σκίζει για πλάκα την καρδιά, την καρφιτσώνει σαν λάφυρο επάνω στην ακουστική της κιθάρα και γράφει ένα ακόμη τραγούδι για τη νέα της αυτή εμπειρία. Ακούς το "First Sign" και πας αδιάβαστος σε άλλες μουσικές εποχές (μέσα των '60ς στη Δυτική Ακτή και στο παράθυρο του Tim Buckley, όπου τον κατασκοπεύεις να γράφει το επόμενο αριστούργημά του) και σε άλλες ψυχολογικές καταστάσεις που δεν παλεύεις εύκολα. Με το τέλος του δίσκου, νοιώθεις καλύτερος άνθρωπος, και δεν θυμάμαι να μου βγάζει τέτοιες σκέψεις άλλος δίσκος πρόσφατα…
