Υπό την υψηλή προστασία του Pharrell Williams τελούν οι Clipse - τα αδέρφια Pusha T και Malice δηλαδή. Και το «δύσκολο» δεύτερο album τούς πείθει νομίζω πως το ένα μισό των Neptunes δεν έκανε λάθος, ούτε που τους τίμησε με την εμπιστοσύνη του, ούτε που ανέλαβε να τους σπρώξει λίγο προς τα φώτα της δημοσιότητας.
Το Hell Hath No Fury βαδίζει στα βήματα του ντεμπούτο album των Clipse, του Lord Willin’, αποδεικνύεται όμως ανώτερο. Οι Neptunes αναλαμβάνουν και πάλι το υπόβαθρο, προσφέροντας άλλη μια υποδειγματική παραγωγή, πάνω στην οποία οι Clipse χτίζουν ένα γερό και συνεκτικό σύνολο με ορισμένα φοβερά hip-hop πυροτεχνήματα στην πρώτη σειρά της επίθεσης. Αξίζει να αναζητήσετε το καταπληκτικό “Trill”, το δυναμικό “We Got It Cheap”, τα εξαιρετικά “Ain’t Cha” και “Hello New World”, αλλά και την τσαμπουκαλίδικη συνεργασία τους με τον Roscoe P. Coldchain, “Chinese New Year”. Ο ίδιος ο Pharrell συμμετέχει στο “Mr. Me Too” και στο “Nightmares”, δύο επιλογές με κάπως διαφορετικό χαρακτήρα (ιδίως το δεύτερο), οι οποίες προσθέτουν στο Hell Hath No Fury το στοιχείο της ποικιλίας, παρόλο που κάποιος θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί πως σπάνε κάπως την υφολογική του συνοχή.
Νομίζω πως οι Clipse αποδεικνύουν εδώ ότι είναι σε ανοδική πορεία. Μπορεί να μην είναι οι συγκλονιστικότεροι ράπερς της νέας φουρνιάς, σαφώς όμως έχουν πράγματα να πουν και να δώσουν και η φασαρία γύρω από το όνομά τους δεν είναι αδικαιολόγητη.
