Σύγχρονο crossover χωρίς αξιώσεις.
Τα φωνητικά από-το-βάθος-του-τάφου του Sean Murphy δεν μας συγκινούν ιδιαίτερα, αλλά ομολογουμένως δεν μας ενοχλούν όσο η τάση για εναλλαγή με γλυκανάλατες φωνές, ενώ από πίσω γίνεται το χάος από τις κιθάρες που ενίοτε φτάνουν στα όρια του thrash (Whine & Dine).
Οι Endwell δεν αποτελούν και το χειρότερο συγκρότημα του είδους και μάλιστα τα πάνε καλά, ιδιαίτερα στα ταχύτερα tracks, όμως δεν υπάρχει κάτι το ξεχωριστό στις συνθέσεις τους και ακούγονται όπως δεκάδες άλλες μπάντες.
