Ο δίσκος που διαφημίζεται...
...ως το magnum opus του nu rave επιτέλους κυκλοφόρησε. Μετά από μερικά απογειωτικά singles κι άλλα τόσα remixes, δεκάδες -ανακυκλωμένες πλέον- σελίδες του ΝΜΕ που δε μας άφησαν καμία απορία ακόμα και για τις πιο ‘βασιλικές’ στιγμές του Jamie Reynolds, επιμελέστατο χτίσιμο του hype και δυσοίωνες προβλέψεις για το επόμενο (μη) βήμα.
Δες το αποστασιοποιημένα, χωρίς τη δικαιολογημένη καχυποψία που προκαλεί η παρωχημένη τακτική των βρετανικών μουσικών tabloids. Το ντεμπούτο των Klaxons (pardon my French) γαμάει. Δεν είναι τυχαία η φράση. Τέτοια ωμά, υγρά, εκρηκτικά, με εφηβική ορμητικότητα άλμπουμ μόνο έτσι περιγράφονται. Όχι με περισπούδαστες ασκήσεις δισκοκριτικής.
Οι Klaxons ήταν πιτσιρικάδες όταν έσκαγε ο μετεωρίτης του acid house στα βρετανικά μυαλά, αν και το παρελθόν τους απέχει από τα τυπικά κλισέ της ηλεκτρονικής κουλτούρας. Σχολές καλών τεχνών, DIY μαθήματα μουσικής από τον έναν στον άλλον, γκομενικά σημεία επαφής που τελικά τους κάνουν μπάντα. Όμως η χημική μυρωδιά έμεινε για πάντα στο νησί. Τα παιδιά των ‘00s δε θυμούνται παραμάνες και μοϊκάνια, αλλά φωσφοριζέ glowsticks και φαρδιά πολύχρωμα ρούχα. Αυτό είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο περνάνε ετερόκλητα στοιχεία. Όπως οι αρχαιοελληνικές αναφορές του ονόματός τους, ο παρμένος από το τις φουτουριστικές ενοράσεις του J.G. Ballard τίτλος του άλμπουμ, οι ιστορίες για κένταυρους (‘Four Horsemen of 2012’) και κύκλωπες (‘Isle of Her’), τα δάνεια απο τα πειραγμένα οράματα του Thomas Pynchon και του William Burroughs, τα ασεβή στιχουργικά παραληρήματα για ‘παλαβές Μέδουσες’ ή ‘συναντήσεις στο club 18-30 με τον Ιούλιο Κάισαρα, τη λαίδη Νταϊάνα και τη Μητέρα Τερέζα’, οι progressive ψυχεδελικές απόπειρες (‘As Above So Below’), οι δαιμονισμένες διασκευές σε chart hits όπως το ‘It’s Not Over Yet’ των Grace (ένα ξεχασμένο dance act του Paul Oakenfold και του Steve Osborne), οι πιο ψύχραιμες pop στιγμές (‘Golden Scans’, ‘Gravity’s Raibow’).
Ο μουσικός κανόνας; Τίποτα παραπάνω από χουλιγκάνικα τύμπανα (‘Two Receivers’), παραμορφώμενες κιθάρες, proto - rave σειρήνες (‘Atlantis To Interzone’), διαολεμένα hooks (‘Magick’) και μια ‘βρώμικo απ’όλα’ παραγωγή του James Ford των Simian Mobile Disco. Οι πιτσιρικάδες έχουν ενδιαφέρον. Είναι οι επόμενοι Arctic Monkeys στην φάμπρικα της μοσικής κρεατομηχανής που ποτέ δε σταματά ή ήρθαν για να μείνουν έχοντας κι άλλους sci-fi μύθους να ζήσουν; Μάλλον it’s not over yet…
