Τρίτο album για το post grunge super group...
Όποιος περιμένει τις δόξες των Soundgarden ή των Rage Against the Machine θα απογοητευτεί. Όποιος δεν περιμένει τίποτα θα ξαφνιαστεί ευχάριστα. Η φωνή του Chris Cornell είναι σε φόρμα, ο Morello δεν ξέχασε τα riff σπίτι του και για πρώτη, ίσως, φορά ακούγονται ως συγκρότημα και όχι σαν κακέκτυπα των group στα οποία ανήκαν κάποτε. Δεμένοι ως μπάντα παραδίδουν τραγούδια που ηχητικά απέχουν μεν από τα παλιά τους group, ηχούν δε οικεία στους οπαδούς του hard rockin’ ήχου.
Με βρώμικα funk στοιχεία και με αρκετή όρεξη, θα περίμενε κανείς ένα album με περισσότερη διάθεση για πειραματισμό. Αντίθετα, συναντάμε μια μονοδιάστατη αντίληψη σε τραγούδια τα οποία μπορεί να στέκονται από μόνα τους, όμως ως σύνολο αποκτούν μια μονοτονία που αποτρέπει τον ακροατή από τα πολλαπλά ακούσματα.
Μπορεί να “έδεσαν” ως μουσικοί, αλλά μάλλον δεν κάνουν και πολλή παρέα εκτός στούντιο, μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε το ανολοκλήρωτο σύνολο του Revelations.
