Απολαυστικότατη η οικογένεια Χούβερ, με τον gay θείο, τον κοκάκια παπού, τη νευρωτική μαμά και τον -με απόφασή του- άλαλο γιο, μα η μουσική ήταν εκείνη που έδεσε την απολαυστική road κωμωδία με την αισθητική του εναλλακτικού κοινού. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει την ταινία, αλλά μη μου πείτε ότι δε βγήκατε με την επιθυμία καταρχάς να ξεθάψετε τον πολυπαιγμένο πρόπερσι Sufjan Stevens και κατά δεύτερο λόγο να γεμίσετε τον υπολογιστή σας με τα άπαντα των DeVotchka.
Οι μυημένοι μπορούν να κομπορημονούν για την τοποθέτηση του άλμπουμ των τελευταίων (εκ Denver ορμώμενων) στα καλύτερα της χρονιάς, όπως και οι συντελεστές του φιλμ που στόχευσαν απευθείας στο συναίσθημα της indie κοινότητας. Τοποθετώντας μάλιστα τον καναδό συνθέτη Mychael Danna δίπλα τους, ο οποίος συνέθεσε απόλυτα συναισθηματικά κομμάτια βασισμένα στη μουσική τους, αλλά και δύο κομμάτια του Sufjan ("Chicago", "No Man’s Land"), έκαναν διάνα. Οι ήχοι είναι όσο νεο-indie-folk πρέπει για τους λάτρεις της Δύσης και όσο ανατολικοί επιτρέπεται για τους fans της Ανατολής, βασισμένοι σε μια ακουστική κιθάρα, ένα cello, ένα βιολί, μια τρομπέτα, ένα ακορντεόν και ένα ακουστικό drum set.
Η δε βελόνα κινείται από τη μία ή την άλλη πλευρά, ποτέ όμως δεν πέφτει στην άκρη: στα "First Push", "Llorona" είναι έντονη η spaggheti western πινελιά που από μόνη της χαρίζει σαρκαστικούς πόντους, ενώ κομμάτι του τέλους του "Let's Go" θα αρέσει και στους fans του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Παρομοίως, το "No One Gets Left Behind" θα μπορούσε να είναι το ανατολίτικο κόλλημα του Badly Drawn Boy και όμοίως το "We're Gonna Make It", το αντίστοιχο του Yann Tiersen με τους Calexico.
Αν ψάχνετε το σύνδεσμο μεταξύ Sufjan Stevens και Beirut και είστε διατεθειμένοι να παραβλέψετε ένα ξεκάρωτο "Superfreak" (Rick James) στη μέση του πουθενά, τότε αναζητείστε οπωσδήποτε αυτό το soundtrack.
