Στα τρία πρώτα κομμάτια βρίσκεται η δύναμη του δεύτερου άλμπουμ των Bloc Party και ο συνδετικός κρίκος με το ντεμπούτο τους. Φαλσέτο σε τείχη από post punk κιθάρες και drums που ξεσπούν σε μεγάλα ρεφρέν, με τη γνωστή post-punk φόρμουλα και τα απίθανα hooks μας θυμίζουν τους γνωστούς Bloc Party. Η συνέχεια, όμως, τους βρίσκει με λιγότερες καμπανωτές κιθάρες, γρήγορους ρυθμούς και party-ready riffs.
Προσέχοντας τους στίχους περισσότερο, ανακαλύπτεις ότι αποτυπώνουν όχι μόνο την ανησυχία ενός νέου που ξεφεύγει από το μετεφηβικό, ανέμελο στάδιο, αλλά αντιμετωπίζει την πραγματικότητα της σύγχρονης αστικής ζωής κατάμουτρα. Η κοκαίνη, ο πόλεμος, η τρομοκρατία,το σύγχρονο Λονδίνο έξω από τα φώτα και την επιφάνεια, η επιθυμία για απόδραση από τη ρουτίνα δουλειάς-pub-ύπνου, ο ρατσισμός, η απόγνωση, καταλαμβάνουν τη θεματολογία τους και αποτυπώνονται και στη μουσική έμπνευσή τους που δείχνει μεγαλύτερη εσωστρέφεια.
Είπαμε, είναι παρόντα τα hits, ειδικά στην αρχή, ώστε κανείς να μη μοιάζει ξένος στην θλιμμένη πλέον (ακόμα και prog!) γιορτή τους που ακολουθεί. Αλλά αυτή τη φορά δε μοιάζουν με απογόνους των Gang Of Four, μα με ένα συγκρότημα που μπορεί να παράξει ένα αυτόνομο έργο με ηχητικές διακυμάνσεις και ενιαίο concept -αυτό άλλωστε που αντιπροσωπεύει την παρούσα κατάστασή τους. Στο τελικό αποτέλεσμα βασικό μερίδιο έχει φυσικά και η παραγωγή που περιλαμβάνει και τη χρήση διάσπαρτων ηλεκτρονικών στοιχείων και αγχωμένων beats - κληρονομιά από τα remix του πρώτου άλμπουμ.
Αν μη τι άλλο το παρόν στάδιο είναι μεταβατικό. Τόσο μουσικά, όσο και ως άνθρωποι εξελίσσονται, ψάχνονται, επιθυμώντας μάλλον σφόδρα να το κάνουν μαζί με το ακροατήριό τους, τουλάχιστον στο πρώτο... Αν αυτό συνδυάζεται με ένα πολύ ενδιαφέροντα δίσκο και 2-3 καλά hits, τότε σκοπός επετεύχθη...
