H επιτυχία της Peyroux υπήρξε δικαιολογημένη, μια που στις μέρες μας απουσιάζουν οι τζαζ φωνές που μπορούν να περάσουν και σε ένα pop ακροατήριο, δίχως όμως ιδιαίτερες εκπτώσεις στην ποιότητα της ερμηνείας και την αισθητική του ύφους.
Η Peyroux με το προηγούμενο δεύτερο album της απέδειξε πως μπορεί να τα καταφέρει με έναν επιτυχημένα πάντρεμα ποιότητας και εμπορικότητας. Στο νέο της εγχείρημα η συνταγή παραμένει η ίδια, με το βάρος και πάλι να πέφτει στις διασκευές και την ερμηνευτική/μουσική προσέγγιση σε τραγούδια, μεταξύ άλλων, των L. Cohen, J. Mitchell, T. Waits, F. Neil. Η ένσταση που υπάρχει, αυτή τη φορά, έχει να κάνει τη στιλπνότητα της smoky jazz απόδοσης, αλλά κυρίως με τη γλυκερή και κατατονικά ομοιόμορφη ερμηνεία της Peyroux.
Κάπου το όλο πράγμα αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα μουσική επένδυση για ξενοδοχειακά μπουφέ!
