Εμφανίστηκαν στα μάτια μας ως βρετανικό κακέκτυπο των New Kids On The Block κάπου στις αρχές των 90s και εξελίχθηκαν στην πιο επιτυχημένη εμπορικά boy band ever: πούλησαν περισσότερους δίσκους από οποιοδήποτε βρετανικό group μετά τους Beatles και κυρίευσαν τα charts στις αρχές των 90s. Kατέλαβαν τα εξώφυλλα των ακμάζοντων περιοδικών chart κουλτούρας με το pre-teen Και ομοσεξουαλικό image τους και τους έδωσαν το απαραίτητο ψωμί για να εκραγούν. Γέννησαν άλλα κακέκτυπα (Westlife, Blue) που εξακολούθησαν να μονομαχούν στα charts με το 1/10 του ταλέντου τους... Παρέδωσαν μια σειρά από αξιόλογα κομμάτια για το είδος που εκπροσωπούσαν, πριν τους ξεπεράσει η εποχή και η βρετανική κιθαριστική ποπ των Blur και των Oasis. Βολόδερναν για χρόνια σε μάταιες σόλο καριέρες κόντρα στην ημερομηνία λήξεως που είχε ήδη αναγραφεί.
Και πλέον, όταν οι επίδοξοι διάδοχοι ήταν ξεκαθαρισμένο ότι δεν θα εμφανίζονταν ποτέ (να σημειώσουμε δε ότι ουδείς από τους ακόλουθους δε μπόρεσε να κατακτήσει και τα μεγαλύτερα ακροατήρια όπως το έκαναν οι Take That τότε), όταν το έλλειμμα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές, η μουσική βιομηχανία (δισκογραφία, Τύπος) τους αναζήτησε, τους έστησε στα μέτρα της προσπαθώντας να αρμέξει μια δεύτερη, adult-oriented καριέρα.
Μα εν έτει 2007 θα ακούσουμε Take That; Προς Θεού... Προβοκατόρικη, αλλά απόλυτα αυθόρμητη ως σκέψη... Δεν πήραμε καν χαμπάρι ότι το πρώτο τους single βρέθηκε στο νο.1 της Βρετανίας, όχι μόνο αξιοποιώντας την κεκτημένη ταχύτητα των fans μετά τις επιτυχημένες live εμφανίσεις τους, αλλά επειδή πραγματικά είναι ένα καλογραμμένο pop hit με "επιστημονική" παραγωγή. Ακούμε και τα υπόλοιπα: στα (σχετικά) γκάζια θυμίζουν μια πιο light εκδοχή των Keane με λίγο από κιθαριστικό Robbie. Στις μπαλλάντες χρησιμοποιούν όλα τα κλισέ και τα hooks των μεγάλων διδασκάλων. Μέχρι και το κύμα των Scissor Sisters χρησιμοποιούν στο Shine, με ολίγη από Queen και Beatles.
Η παραγωγή κοντρολάρει με αυστηρότητα τα πάντα, σχεδόν οδηγεί τον ήχο στις δικές της ράγες. Λες και έχουν γραφτεί έντεκα κομμάτια για να κατακτήσουν τα charts. Έντεκα εν δυνάμει ποπ επιτυχίες "που (χα!) αφουγκράζονται τον παλμό της εποχής" (πρώιμοι Coldplay, Keane και James Blunt), με τις πολυστρωματικές ακουστικές κιθάρες και τα εφέ που ο παραγωγός John Shanks καταστρώνει - καμία σχέση δηλαδή με τα κομμάτια κομμένα και ραμμένα για τις χορογραφίες τους τότε.
Αυτός ο δίσκος είναι απόλυτα μελετημένος για να ακουστεί κυρίως από τους τότε εφήβους, τους νυν ακροατές του δικού μας Red FM, ακόμα και από ακομπλεξάριστους indie rock θιασώτες που φαντάζονται sing-along καταστάσεις στο Wembley αγκαλιά με κάτασπρες ημιπαχουλές υπάρξεις. Αν μη τι άλλο, για το είδος του είναι από τους καλύτερους που ακούσαμε τον τελευταίο καιρό...
