Eικοσικάτι ακτιβίστρια με αέρινη ποπ αισθητική και παλιομοδίτικες αδυναμίες. Το παρόν άλμπουμ είναι το δεύτερο και το λιγότερο σύγχρονο -είναι όμως εξίσου παιχνιδιάρικο, πολυποίκιλο και με στίχους όπως "Since I was an embryo, never had Nintendo, saw a lot of Brecht though, I only known you since Jewel went techno".
H Nellie McKay ακούγεται όσο σοφιστικέ και όσο ποπ χρειάζεται ένα ανεξάρτητο ακροατήριο, γι' αυτό και -έχοντας βελτιώσει τη φόρμουλα- αυτή τη φορά είναι αναπόφευκτο να γίνει η αγαπημένη των ειδικών.
Βελούδινα καμπαρέ-style κομμάτια με φωνές Σειρήνας του στυλ "Hello stranger/ fellow stranger", latin ρυθμοί, παλιά standards, δεν μπατάρουν το καράβι προς τη μεριά ενός ελαφρύ, vocal-jazz trend, αλλά μένουν ως ανεξάρτητες πινελιές σε ένα καθαρά ανοιξιάτικο, αέρινο, σαγηνευτικό εξερευνητικό σύνολο...
