Είχε παρουσιαστεί πρόσφατα από τη στήλη των δισκοκριτικών και τον Τάσο Βογιατζή το άλμπουμ – συλλογή "Classics From John Peel 's All -Time Festive Fifty", όπου υπήρχαν δεκαεννέα τραγούδια παρμένα από τη λίστα με τα αγαπημένα των ακροατών των εκπομπών του σημαντικότερου Βρετανού ραδιοφωνικού παραγωγού. Ευκαιρία είναι νομίζω να παρουσιάσουμε και τα πέντε cd που κυκλοφόρησαν παράλληλα και περιέχουν τις ηχογραφήσεις αντίστοιχων συγκροτημάτων για την εκπομπή του.
Ο John Peel δεν έπαιζε στην εκπομπή του μόνο γνωστά ονόματα, αλλά και «δίσκους που μπορούσες να αγοράσεις μόνο από ένα δισκάδικο στο Κάϊρο που άνοιγε μόνο τις Πέμπτες», όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Mick Wall στο βιβλίο – βιογραφία του John Peel, για να προσθέσει ταυτόχρονα ότι εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους της συνομοταξίας του ήταν η αίσθηση του χιούμορ του, η ποιητική χρήση της γλώσσας και η ψιθυριστή φωνή του που σε έκανε να πιστεύεις ότι βρίσκεται μέσα στο δωμάτιό σου και απευθύνεται μόνο σ' εσένα. Πολλά λοιπόν ονόματα ακούστηκαν για πρώτη φορά από τις εκπομπές του, και έχτισαν ένα μεγάλο μέρος της φήμης τους στη σφραγίδα αναγνώρισης που έβαζε εκείνος, που αποτελούσε ένα σημάδι μιας σπουδαίας μπάντας, όπως έχει γράψει και ο Mark Beaumont . Όσο κι αν θεωρούμε επομένως δεδομένα τα γκρουπ που ακούμε στα παρακάτω cd, δεν θα ήταν (πιθανώς) τίποτα αν δεν είχαν κάνει τα πρώτα τους βήματα από τα sessions που παίζονταν στην εκπομπή του Peel – κι αυτό ασφαλώς ισχύει για εκατοντάδες ακόμα ονόματα.
Η PJ Harvey σ' ένα σύντομο αλλά συγκινητικό σημείωμα στο εσώφυλλο του δικού της cd αναφέρει ότι κάθε session που έκανε το έκανε για εκείνον, κι ότι η γνώμη του είχε πολύ μεγάλη σημασία γι' αυτήν. Εδώ την ακούμε σε 12 κομμάτια παρμένα από πέντε διαφορετικά sessions, τα δύο πρώτα με τη θανατηφόρα σύνθεση του τρίο που μας είχε δώσει το πρώτο της άλμπουμ – κι αξίζει να ακούσετε την εκτέλεση του "Sheela- Na-Gig" που περιέχεται εδώ, συν μια διασκευή του " Wang Dang Doodle " του Willie Dixon – ένα ακόμη με τον John Parish – εποχής του δίσκου που έκαναν μαζί, εξ ου και το "That Was My Veil" – και τέλος ένα με τον Josh Klinghoffer μαζί της στο στούντιο, τον κιθαρίστα που τη συνόδευε στην τελευταία συναυλία που είχε δώσει στην Αθήνα. Το κομμάτι που ερμηνεύει ("You Come Through") έρχεται από ένα tribute στον Peel του 2004.
Το cd των Siouxsie & The Banshees αξίζει να το πάρετε και μόνο επειδή συνοδεύεται από σημειώσεις του αγαπημένου ροκ γραφιά Paul Morley. Και όχι μόνο βέβαια, εδώ θα βρείτε τα πρώτα τους κομμάτια ηχογραφημένα πριν καν υπογράψουν συμβόλαιο με δισκογραφική – μαθαίνουμε μάλιστα ότι ο Peel είχε προσπαθήσει να πείσει το BBC να βγάλουν αυτοί έστω ένα σινγκλ τους, τόσο ενοχλημένος ήταν που ένα τόσο ξεκάθαρα φανταστικό συγκρότημα δεν μπορούσε να συγκινήσει καμία εταιρία να το πάρει κάτω από τη στέγη του! Κόβουν κεφάλια, περιττό να τονίσουμε, τόσο μουσικά όσο και στο πώς η Siouxsie είχε από το ξεκίνημά της ήδη διαμορφωμένο στο κεφάλι της όλο το πλάνο για να βρεθεί στη λίστα με τις πιο μοιραίες και καταλυτικές γυναικείες παρουσίες στο χώρο της ροκ. Πέντε sessions θα βρείτε όλα όλα εδώ, τα δύο πρώτα του '77 – '78 είναι σαφώς όλα τα λεφτά, αλλά ακόμη και το τελευταίο του '86 – με το "Candyman" ως πιο γνωστό – δεν είναι άσχημο.
Τις σημειώσεις του διπλού cd των Pulp έχει γράψει ο ίδιος ο Jarvis Cocker , κι έχει πλάκα να διαβάσεις για το πρώτο session που έκαναν το 1981, όταν δεν είχαν μπει καν άλλη φορά σε στούντιο ηχογραφήσεων κι είχαν βρεθεί κατ' ευθείαν στα στούντιο του BBC για να γράψουν τέσσερα τραγούδια (απ' τα οποία, μόλις ένα συμπεριλήφθηκε τελικά στο πρώτο τους άλμπουμ). Κρατάνε επίσης, λέει, το ρεκόρ χρονικής διαφοράς ανάμεσα σε δύο sessions, 12 χρόνια! Επτά sessions έκαναν στην καριέρα τους (τα δύο ζωντανά ηχογραφημένα από συναυλίες τους), που μεταφράζονται σε 29 κομμάτια, ανάμεσά τους και μια διασκευή στο θέμα του Peter Gunn , γραμμένο από τον Henry Mancini. Τα περισσότερα από τα γνωστά τους κομμάτια είναι εδώ, το "Common People " για παράδειγμα υπάρχει δύο φορές, μια σε "κανονική» εκτέλεση και μία "πειραγμένη». Το θέλετε, το ξέρω…
Έκπληξη που προκαλεί που αφιέρωσαν ένα διπλό cd για να αποθέσουν και οι House Of Love τα δικά τους Peel Sessions, όχι γιατί δεν το αξίζουν αλλά γιατί δεν θα πήγαινε το μυαλό μου ότι είναι αρκούντως εμπορικό όνομα. Βέβαια, και ο ίδιος ο Peel, στο σημείωμα που παρατίθεται εντός, γραμμένο το 1988, λέει ότι η σπουδαιότητα κάποιου μπορεί να μην μεταφράζεται πάντα σε εμπορική επιτυχία, αλλά στους House Of Love υπάρχει σε στιγμές ενός τραγουδιού που μοιάζουν να υπάρχουν για εσένα κι εσένα μόνο. 21 τραγούδια περιέχονται σε δύο δίσκους, κι είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε πόσο καλοί ήταν ο Guy Chadwick, o Terry Bickers και το υπόλοιπο γκρουπ, και το τι καταπληκτικά τραγούδια έχουν γράψει στη μάλλον σύντομη καριέρα τους. Και τώρα που το θυμήθηκα, τι κάνουν αυτά τα παιδιά, πώς και δεν βγάζει δίσκους ο Chadwick πχ; Ίσως να ζει κάτω από το βάρος κάποιας γιγάντιας κατάθλιψης…
Παραδόξως, το άλλο διπλό cd που συμπληρώνει αυτή τη σειρά δεν μας στάλθηκε από την εταιρία, αλλά εμείς το έχουμε παρόλα αυτά, οπότε ιδού : Gene. Μην μου πείτε ότι δεν τους θυμάστε γιατί θα με πληγώσετε… Αν ναι, ρίξτε μια ματιά εδώ και θα δείτε ξανά τις britpop ημέρες στα καλύτερά τους! Τι ωραίο γκρουπ που ήταν, όπως πολύ καλά μπορεί κανείς να διαπιστώσει από τα 22 τραγούδια που περιέχονται εδώ (μια μόνο διασκευή υπάρχει, στο "Dirty Old Town" του Ewan McColl που μάθαμε από τους Pogues). Ολόκληρο το δεύτερο cd είναι ηχογραφημένο ζωντανά σε δύο συναυλίες, που έκαναν τα σάλια μας να τρέξουν επειδή ποτέ δεν είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε δια ζώσης! Αξίζει η κυκλοφορία και για το λόγο ότι περιέχει το "Drawn To The Deep End" που δεν υπήρχε στο άλμπουμ τους με το ίδιο όνομα (ήταν δεύτερη πλευρά στο "Fighting Fit ") κι αποτελεί το καλύτερό τους ίσως τραγούδι, αντίστοιχα όμως δεν ακούμε το "Olympian" που κι αυτό είναι τίτλος άλμπουμ τους. Δεν το είχαν παίξει όμως σε session για τον John Peel, τι να κάνουμε;
