Όταν ένα συγκρότημα επιστρέφει μετά από χρόνια δισκογραφικής απραξίας ή και δημιουργικής απουσίας με ένα άλπουμ που φέρει ως τίτλο το όνομά του μοιάζει σαν να δηλώνει με αυτόν τον τρόπο τη πρόθεσή του να αναγεννηθεί και να επαναπροσδιορίσει την πορεία του δια μέσου της επιστροφής σε ένα καθαρότερο ίδιο παρελθόν. Συνηθέστερα, όμως, πρόκειται για ευγενείς προθέσεις που καταλήγουν σε ανολοκλήρωτες αποτυχίες. Πολλά τα παραδείγματα, στα οποία ευτυχώς δεν συγκαταλέγεται το The Lemonheads.
Το τελευταίο άλπουμ των Lemonheads – που σε αυτή τη φάση τους απαρτίζουν πέρα από τον Evan Dando και οι Bill Stevenson, Karl Alvarez πρώην μέλη των Καλιφορνέζων punk-rockers από τα 80ς Descendents – είχε κυκλοφορήσει πριν από δέκα χρόνια. Σε αυτό το διάστημα ο Dando με εξαίρεση ένα ικανοποιητικό προσωπικό άλπουμ έμοιαζε χαμένος μέσα στην πυκνή ομίχλη των ναρκωτικών ουσιών και του εφήμερου celebrity status: ένα γραφικό απομεινάρι της slacker γενιάς.
Στο νέο του, λοιπόν, άλπουμ η αναβάπτιση γίνεται στα νερά της Power/Punk–rock μουσικής που χαρακτήριζε άλπουμ σαν το Lovey και το It`s a shame about Ray, αλλά και στην slacker-rock εκδοχή της country-rock του Gram Parsons. Το μελωδικό βουητό από τις κιθάρες (σε δύο μάλιστα περιπτώσεις με τη συμβολή του J. Mascis από τους Dinosaur Jr.) είτε σχηματίζει ανεμοστρόβιλους ρευμάτων συμπυκνωμένης pop-punk ενέργειας είτε απλώνεται σε μελαγχολικές mid-tempo ροκ μπαλάντες.
Μαζί δε με το κουρασμένο αλλά ζεστό βαρύτονο του Dando και τις φωνητικές αρμονίες στήνουν ένα κλίμα ήπιας χαρμολύπης και συγκρατημένης θλίψης, το οποίο φέρνει στη μνήμη μας τόσο τους Buffalo Tom όσο και τους Big Star.
Welcome back boy!
