Πρώτο ολοκληρωμένο album από ένα υποσχόμενο συγκρότημα που δεν διστάζει να μεγαλοπιάνεται, όμως σε συνεπαίρνει στις πιο μινιμαλιστικές του στιγμές. Την μαγική εισαγωγή διαδέχεται μια συναισθηματικά μελαγχολική brit pop που απογειώνεται με την σωστή χρήση εγχόρδων και τα εμπνευσμένα πλήκτρα.
Οι Guillemots δεν αποτελούν μέρος του προβλέψιμου και συντηριτικού σύγχρονου βρετανικού indie rock και καταφέρνουν να κερδίσουν το ενδιαφέρον (όταν είναι γειωμένοι), αλλά όχι και την αγάπη του ακροαστή αφού δεν χάνουν ευκαιρία να πινιγούν μέσα στην ίδια τους την πληθωρικότητα. Οι ιδέες φουσκώνουν επικίνδυνα σε βάρος της μελωδίας και της αρμονίας των συνθέσεων.
Αν και με μαεστρία παρασύρουν σε αχανή τοπία δημιουργώντας την αίσθηση ενός soundtrack για κινηματογραφικές εικόνες, το βάρος πεύτει απελπιστικά πάνω στη δομή και τις ιδέες, το πηγαίο συναίσθημα παραγκωνίζεται και ασφυκτιά στα περιθώρια που αφήνουν οι μοντέρνοι ηχητικοί πειραματισμοί.
