Έναρξη με ένα κομμάτι που είχε γράψει για τη Nancy Sinatra πριν δύο χρόνια ("Don't Let Him Waste Your Time"). Οργισμένος Jarvis, άγριος, αλλά σε καμία περίπτωση τόσο εύστοχος ερμηνευτικά όσο η Nancy. "Black Magic": glam riffs και σπεκτορικές αρμονίες -η οργή συνεχίζεται. Η συνέχεια μοιάζει ως απόληξη του 'This Is Hardcore', από μια πιο καταλαγιασμένη σκοπιά, μουσικά και στιχουργικά.
Πατέρας, σύζυγος και μόνιμος κάτοικος Παρισίου πλέον, ο Jarvis συγκινεί περισσότερο με τα ειλικρινή πιανιστικά μέρη και τα γλυκά έγχορδα, χωρίς να χάνει βέβαια και το κοφτερό των λέξεων: "το σεξ είναι κάτι που κάνεις όταν δεν έχεις πράγματα να πεις". Η παχυσαρκία, η εμπορευματοποίηση, η κατάσταση του κόσμου σήμερα που χειροτερεύει, η καταθλιπτική πλευρά της άνεσης των μεσαίων τάξεων και κάπου σαν καλά κρυμμένη πια σπίθα η οργή της εργατικής τάξης είναι μια θεματολογία που μόνο ο Jarvis έχει τη δυνατότητα να χειρίζεται τόσο εύστοχα και τόσο μοναδικά τις τελευταίες βρετανικές δεκαετίες.
Και μουσικά, μπορεί ένα σπιντάτο, post-punk 'Fat Children' να παρεμβάλλεται ως στάχτη στα μάτια, αλλά πιο λιτές συνθέσεις με απλά συστατικά και βαρύτονη ερμηνεία που θυμίζει τα καλύτερα των Nick Cave και Scott Walker (όπως το 'Baby's Coming Back To Me' που οδηγείται από ένα μόνο glockenspiel και πανέμορφα φωνητικά), είναι εκείνες που μας κάνουν να ακούμε το δίσκο ξανά.
Τελικά δεν τα πήγε και άσχημα, αν αναλογιστούμε ότι στην παρούσα φάση της ζωής του δεν θα μπορούσε να βγάλει ένα αριστούργημα για ερωτικά τρίγωνα και βρώμικες σχέσεις. Με το μεγαλοπρεπές χρίσμα του Scott Walker και μια ζωή 'καθαρή' και 'φυσιολογική', αρκείται στη σαρκαστική θεώρηση και τις μελωδίες ενός επιτυχημένου, ώριμου crooner που έχει αφήσει για τα καλά πίσω του τη glam, disco-friendly pop.
