Το δελτίο Tύπου για αυτό το δεύτερο άλπουμ των Kasabian γράφει πολύ εύστοχα πως εάν το πρώτο τους άλπουμ είχε να κάνει με τις επιρροές τους, αυτό τώρα φανερώνει ποιοι πραγματικά είναι. Ακούγοντας, λοιπόν, το Empire και συγκρίνοντάς το με το επώνυμο ντεμπούτο άλπουμ δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις με την παραπάνω διαπίστωση. Όχι πως και εδώ δεν ανακαλύπτεις τα χνάρια που άφησαν οι Primal Scream, οι Oasis, οι Chemical Brothers και οι Verve στο electro-rock αυτού του τεραμελούς βρετανικού συγκροτήματος. Μόνο που τούτη τη φορά μπορείς να μιλάς για τον ήχο των Kasabian, όπως αυτοί τον κατοχύρωσαν τα δύο τελευταία χρόνια (με τις 700.000 πωλήσεις και την επιτυχημένες εμφανίσεις τους στα καλοκαιρινά φεστιβάλ της Βρετανίας) και τώρα πιά τον έχουν εμπλουτίσει (με έγχορδα, ambience rock) και διευρύνει (με cinemascope προοπτική και δραματικό bravado) με στόχο να κυριεύσουν τα στάδια και τα Charts kαι όχι κάποιο υπόγειο indie-club.
Προς τα εκεί αρμενίζει το Empire, και αν αρχικά το κάνει με φαινομενικά λάθος τρόπο (το ακαταμάχητο disco glam / synth-pop μίγμα των Empire και Shoot The Runner) μη ξεγελιέστε, γιατί αν αυτά τα δύο τραγούδια κυκλοφορούσαν στο πρώτο μισό των 70s θα ήσαν σίγουρα στην κορυφή των charts δίπλα στις επιτυχίες του Gary Glitter kαι του Marc Bolan. Εξάλλου τα τραγούδια αυτά δεν είναι παρά κράχτες, επιτελώντας στο ακέραιο το ρόλο τους.
Η ουσία όμως βρίσκεται λίγο πιο κάτω, όπως στο εκρηκτικό Sunrise με τα λυσεργικά έγχορδα και το α λα Echo & The Bunnymen άρωμα, στη ambience folkttronica του By My Side και στο επικό Doberman με το δραματικό κρεσέντο και τα α λα Ennio Morricone πνευστά.
Τώρα εάν αυτοί κάπου παραπατάνε (όπως στο αχρείαστο Techno-rock του Apnoea) ή εάν αποσπασματικά θυμίζουν τους ανεκδιήγητους Doctor & The Medics από τα 80s, συγχωρήστε τους. Η πορεία προς την κορυφή δεν γίνεται δίχως αποτυχημένες επιλογές και λαθεμένες κατευθύνσεις.
