Ασφαλώς όλοι γνωρίζουν ότι τα τραγούδια των Beatles έχουν διασκευαστεί σε κάθε γνωστό μουσικό είδος, οπότε δεν μας κάνει καμία εντύπωση που μία εταιρία αποφασίζει ξαφνικά να αναθέσει την ίδια δουλειά σε μία σειρά από «επιδραστικούς καλλιτέχνες από το χώρο της electronica, του chill out και του down-tempo» όπως αναφέρει το οπισθόφυλλο (τόσο επιδραστικούς μάλιστα, να σημειώσω, που δεν ξέρω κανέναν τους, και όσο να’ ναι ξέρουμε αν μη τι άλλο δύο – τρία πράγματα κι από εκεί.)Ξεκινάμε λοιπόν την ακρόαση του cd λίγο ανάποδα, από το εντέκατο κομμάτι, τη διασκευή στο αγαπημένο μου “I Want You (She’s So Heavy)”. Οι Jette-ives, όποιοι κι αν είναι αυτοί, κάνουν μία πραγματικά καλή δουλειά που φέρνει προς τους Portishead, με γλυκύτερα, σχεδόν σόουλ γυναικεία φωνητικά και ευφάνταστη ενορχήστρωση που δείχνει τουλάχιστον ότι έχουν πιάσει ένα μέρος από το πνεύμα του συγκλονιστικού αυθεντικού, προσθέτοντας μπόλικα έγχορδα στην coda και αγωνία στην ερμηνεία που αντανακλάει το νόημα των στίχων.
Η καλή πρώτη εντύπωση θα χαλάσει κάμποσες φορές στη συνέχεια, αφού σε αντίστοιχες καλές προσπάθειες υπάρχουν κι άλλες τόσες από ανθρώπους που όχι μόνο δεν θα έπρεπε να πιάνουν στα χέρια τους αυτό το υλικό, δεν θα έπρεπε να πιάνουν τίποτε ξένο γενικότερα. Οι Signs για παράδειγμα νομίζουν ότι αν μπορούν να παίξουν τις συγχορδίες του “Strawberry Fields Forever” σ’ ένα συνθεσάιζερ και να πουν από πάνω τους στίχους, τότε το πράγμα αξίζει να κυκλοφορήσει κιόλας (χώρια που το γράφουν και λάθος στο δίσκο ως “ Strawberry Fields”). Αρκετοί επίσης είναι αυτοί που χάνουν τελικά την ουσία ολόκληρη των τραγουδιών των Beatles, δηλαδή την έκφραση πλειάδας συναισθημάτων και διαθέσεων, επικεντρώνοντας αντ’ αυτού στο στυλ της μουσικής τους και στην προσπάθεια να πουν κάτι καινούργιο με τη διασκευή τους. Τι θα ήταν για παράδειγμα το “Something” χωρίς το συγκεκριμένο ριφ της κιθάρας του George Harrison, και που το πηγαίνουν οι Selway με την ambient προσέγγισή τους; Μάλλον πουθενά…
Από το “Tomorrow Never Knows” λείπει η καλειδοσκοπική ψυχεδέλεια, το “Eleanor Rigby” δεν γίνεται ακριβώς καλύτερο όταν ένα ντουέτο εγχόρδων πατρονάρεται από σχεδόν heavy κιθάρα και σκρατσάρισμα στο βάθος(!), το “Let It Be” αρχίζει και νοιώθει ζαλάδες από τη drum & bass ρυθμολογία που του επιφυλάσσουν οι Eros και ούτω καθεξής. Το “Beatles Regrooved” είναι ένα εξ ορισμού δύσκολο εγχείρημα, και ίσως να λειτουργεί καλά αν δεν του δώσεις μεγάλη σημασία και το αφήσεις να παίζει σαν φόντο σε ό,τι άλλο κάνεις. Αν θελήσεις να το δεις με κριτικό μάτι, φεύγεις τρέχοντας…
