Νυχτωδικά waltz, κλειστοφοβικά κρεσέντα, ακουστικές συνθέσεις που είτε δανείζονται από τη στόφα ενός Απαλάχιου πρίγκηπα, είτε μοιάζουν κλεμμένες από το επτασφράιστο σεντούκι των Radiohead.
Είναι εύκολο να κατατάξεις τους Νορβηγούς Washington ως τους κλώνους της ακουστικής πλευράς των τελευταίων και δεν θα έχεις και άδικο. Έτσι κι αλλιώς σπάνια αποκτούν συναισθηματικά ερείσματα στην ψυχή του ακροατή, όπως το κάνουν οι θεοί τους. Μπορείς να βάλεις και τη μελαγχολία του Jeff Buckley και να μην πέσεις έξω, αφού η κιθαριστική μελαγχολία τους (εμποτισμένη με πινελιές από cello και πλήκτρα) δεν αποστερείται πλήρως της μαγείας του. Κι ο Rune Simonsen, που γράφει, παίζει κιθάρα και τραγουδάει, είναι βεβαίως του ίδιου ηχο-αεροδρομίου με τους Paal Flaata (Midnight Choir), Chris Martin (Coldplay), Thom Yorke (Radiohead), αλλά μια κλάση πιο κάτω.
Αρχή είναι, όμως, ακόμα... Τούτο εδώ είναι το ντεμπούτο άλμπουμ, οπότε από το δεύτερο αναμένουμε πιο σφικτή και ολοκληρωμένη δουλειά, μα και πιο σαφές δικό τους στίγμα.
