Ας πάρουμε τα πράγματα ανάποδα ξεκινώντας από το δεύτερο cd της συσκευασίας, το οποίο περιέχει ένα live των Death In Vegas από το Brixton. Εδώ τα πράγματα είναι απλούστατα. Οι DIV ως γνωστών live είναι φ-ο-β-ε-ρ-ο-ί! Οι παλιότεροι αναγνώστες μπορεί να θυμούνται ότι μετά από ένα live τους στο Manchester πίσω στο 2000, τη θέση της κεντρικής σελίδας του Avopolis είχε πάρει μια τεράστια φωτογραφία του Fearless να χτυπιέται επί σκηνής. Τόσο είχαμε ενθουσιαστεί με αυτό που είδαμε...
Αυτή η πολυμέτωπη επίθεση με κιθάρες, θορύβους και synths να ξεφυτρώνουν από παντού ήταν το κάτι άλλο. Οι περισσότεροι ξέρετε ακριβώς για τι μιλάω - οι υπόλοιποι μπορείτε να πάρετε μια αρκετά καλή ιδέα από το Live at Brixton, το οποίο περιέχει μια πλουσιοπάροχη 70λεπτη non-stop δόση από τους παλιούς καλούς DIV εν μέσω χειροκροτημάτων και ασταμάτητου feedback!
Χορτάσατε κιθάρες; Καλά θα κάνετε να απαντήσετε 'ναι' γιατί στο κυρίως πιάτο, το πρώτο cd του Satan’s Circus θα βρείτε ελάχιστες! Ωπς, οι Death in Vegas μόνο με synths, drum machines και γερμανικούς τίτλους; Όντως, ο Fearless και Holmes αποφάσισαν να αποτίσουν φόρο τιμής (είναι να ληστέψουν - όπως το δει κανείς είναι αυτό) τους Kraftwerk και τους Neu! Το δείχνουν ξεκάθαρα από το δεύτερο κιόλας track, το Zugaga, το οποίο πρακτικά είναι μια δικιά τους εκδοχή από το Trance Europe Express.
Τι συναντάμε στα 60 λεπτά του Satan’s Circus; Ψυχρά και μετρονομικά κομμάτια (Reigen, Come on over to our side, softly softly), retro synths αλά Koyanisquatsi (Sons of Rother) σκοτεινές kraut rock αναφορές (Head, Reigen) και απελπιστικά πολυάριθμα χαμηλών τόνων -ολίγον dub και δήθεν ατμοσφαιρικά- tracks (Heil Xanax, Black Lead, Candie McKenzie). Ειδικά το τελευταίο group τραγουδιών κάλλιστα πήγαινε για b-sides στο Contino Sessions μια και προξενεί ουκ ολίγα χασμουρητά. Από την άλλη σε ξυπνάνε κομμάτια σαν το Anita Berber το οποίο διόλου συμπτωματικά καθοδηγείτε από συγκρατημένα κιθαριστικά riffs ή το Kontrol το οποίο –όπως και αρκετά άλλα- μοιάζει βγαλμένο από το Man Machine.
Από ότι φαίνεται οι δεξαμενές έμπνευσης των DIV έχουν αρχίσει και εξαντλούνται και η ζωοδόχος πηγή του kraut rock στην οποία στράφηκαν δε βοήθησε και πολύ. Μήπως τελικά έτσι εξηγείται και το δεύτερο cd; Την ψυλλιάστηκαν τη δουλειά ότι το νέο τους album δεν τραβάει και πολύ και γι’ αυτό έβγαλαν το σίγουρο χαρτί του live;
